نگاه مینیاتوری و ژرف صائب بر اشیاء

یکی از ویژگی های زبانی شاعران سبک هندی استفاده از کلمات عامیانه ای است که گاه برگرفته از ابزار و ادوات موجود در زندگی روزمره است. صائب تبریزی، مطرح ترین شاعر مضمون آفرین سبک هندی در ایران، به شیوه-ای مینیاتوری و ظریف به اشیاء می نگرد و با در نظر گرفتن خصوصیّات ظاهری هر شیء و نوع کاربردش، از آنها استفاده می کند. بسامد بالای اشیاء در دیوان صائب تبریزی علاوه بر بارز کردن خلاقیّت شاعر و لذت هنری حاصل از آن، بیانگر توجه وی به جزئیات محیط زندگی و تسلط در بکارگیری آنها برای آفرینش مضامین تازه است. این پژوهش بر اساس کاربرد فراوان اشیاء در غزلیّات صائب و پویایی و تحرک خلق شده از آنها و نیز تعابیر شاعرانه ای که وی از اشیاء ارائه می دهد، چگونگی نگاه ذرّه بینی شاعر بر کوچکترین شیء موجود در پیرامونش را مورد بررسی قرار داده است عاملی که سبب برجستگی صائب نسبت به معاصرانش در این سبک است و بیش از هر چیز «من انسانی» شاعر را نمایان می کند.