فعل و منشا آن در رمان روزگار سپری شده‌ی مردم سالخورده

محمود دولت آبادی برخاسته از دیار سبزوار، یکی از توانمند‌ترین نویسندگان معاصر در عرصه‌ی داستان‌نویسی است. وی با نگاشتن بلند‌ترین رمان خود یعنی کلیدر و آثار دیگری هم چون جای خالی سلوچ، روزگار سپری شده ی مردم سالخورده، عقیل عقیل و... به عنوان نویسنده‌ای برجسته مطرح شد. از آن‌جا که دولت آبادی در پی رسیدن به زبانی سالم است، می‌کوشد که از سرچشمه‌های زبان فارسی از جمله فعل‌های معیار، محاوره، ادبی، کهن و نیز افعال گویش سبزواری بهره برد. برای رسیدن به این هدف، آن‌چنان دقیق و سنجیده می‌نویسد که گونه‌های عامیانه، کهن و بومی همراه با ساختمان نحوی خاص، ویژگی زبانی و تشبیهات گسترده‌ی حسی در بافت نحوی ویژه، خصوصیت ادبی رمان‌های وی را می‌سازد. در این مقاله، نگارندگان برآنند که انواع فعل‌هایی را که دولت آبادی در آثار خود و از جمله رمان روزگار سپری شده ی مردم سالخورده به کار برده، با تکیه بر روش تحلیلی-توصیفی، بررسی نمایند. نگارندگان پس از بررسی فعل‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که در این رمان چهار گونه‌ی اصلی فعل (فعل‌های فارسی معیار، فعل‌های گویش سبزواری، فعل‌های مشترک بین گویش سبزوار و فارسی معیار، فعل‌های برساخته‌ی نویسنده) برجسته‌تر است. هر چند بسیاری از فعل‌ها منشا گویش سبزواری و فارسی معیار دارند و افعال مشترک بین این دو زیاد است، اما زبان فارسی معیار بیش تر‌ین بسامد و افعال گویش سبزواری به سبب زمینه‌ی روستایی رمان در (جلد1و2) قابل توجه است.