روش شناسی مطالعات بین رشته ای در آثار امام محمد غزالی

تحقیقات میان رشته‌ای نتیجة همکاری دو یا چند رشتة دانشگاهی برای حل یک مسالة ‌علمی‌است که در دوران رواج تخصص‌گرایی و در عصری که بین متخصصان رشته‌های مختلف فاصله‌ افتاده‌است، نگاهی وحدت‌گرایانه به دانش بشری دارد و درصدد ایجاد ارتباط منطقی بین علوم و پاسخگویی به سوالهایی است که ‌رشته‌های تخصصی به‌ تنهایی نمی‌توانند جوابی برای آنها پیدا کنند. این ‌رویکرد به دنبال آسیب‌شناسی تخصص‌گرایی محض و آشکار شدن عوارض منفی آن در دهه‌های اخیر اهمیت خاصی یافته و در مراکز دانشگاهی و تحقیقاتی جهان ‌مطرح ‌شده‌است.اما نباید از نظر دور داشت که امر مطالعات میان‌رشته‌ای در بین تحقیقات علمی، در واقعی امری پسامدرنی است، زیرا پژوهش در مطالعات بزرگان علم و ادب و حکمت و دین و تاریخ... این مرز و بوم به ما نشان می‌دهد که این فرزانگان، قرنها پیش از مطرح شدن لزوم مطالعات میان‌رشته‌ای در بسیاری از علوم، خود با فراست و ادراک بسیار، به التزام و هماهنگی بسیاری از علوم با هم وقوف کامل داشته، روش مطالعات و همچنین تولیدات علمی خود را بر پایة چنین هماهنگی میان‌رشته‌ای بنا نهاده بودند. در این مقاله کوشیده‌ایم روش مطالعات میان‌رشته‌ای در آثار امام محمد غزالی، دانشمند و متفکر بزرگ اسلام در عهد سلجوقیان را معرفی نماییم و در کنار آن، روش‌های غزالی را با متدهای جدیدتر در این مسیر (میان‌رشته‌ای) بسنجیم.