جایگاه زنان سخنور و پارسی گوی شبه قاره هند از قرن 8 تا 11 (ایلخانان و تیموریان ایران و هند)

با نگاهی به تاریخ فرهنگی و پیوند تاریخی که از دیرباز میان دو سرزمین ایران و شبه قاره هند بویژه در عصر مغولان و تیموریان برقرار بوده، نفوذ زبان و ادب فارسی در میان سخنوران شبه قاره مخصوصاً شاعران زن پارسی گوی هند به روشنی آشکار است. دربار هند شاهد حضور ایرانیان بوده و به علت وجود این تعاملات، اغلب شاعران و نویسندگان و درباریان این عصر دوزبانه (فارسی و هندی) بودند. از سوی دیگر به گواهی تاریخ، تذکره ها و سفرنامه-های دوره مورد مطالعه، زنان در هیچ دوره ای در جامعه و فعالیت های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی تا این حد حضور نداشتند. بنابراین موقعیت ممتازی که زنان نزد ترکان و مغولان داشتند و در قانونگذاری آن ها نیز انعکاس یافته بود، از جمله عواملی است که شاهد حضور تعداد قابل توجهی از زنان سخنور در شبه قاره هند (که برخی ایرانی الاصل بودند) هستیم. پس شاید نگاهی گذرا به اوضاع فرهنگ و ادبیات زنان این دوره در ایران زمین نیز خالی از فایده نباشد. این پژوهش بر آن است تا ضمن معرفی اکثر زنان پارسی گوی شبه قاره در عصر تیموریان (ایران و هند)، موقعیت ممتاز و برجستة زن در عصر مغول به عنوان دوره ای استثنائی که با هیچ یک از ادوار تاریخی قابل مقایسه نیست را خاطرنشان سازد و نشان دهد که چون دربار هند پس از اسلام به جلوه های معنوی و فکری برای مشروعیت خویش نیاز داشت، لذا به ذهن و زبان شاعران توجه می نمود. از این رو زنان سخن سرای درباری گاه با ازدواج های سیاسی، زنان مهاجر و نیز زنان عارف و ادیب شیرین سخن توانستند به دربار نفوذ کنند و صاحب نام و جایگاه شوند.