حقوق زنان در شاهنامه فردوسی

زنان در همه شهریگری‌ها و دروان، نیمی از مردم بوده و همواره از بسیاری از حقوق بشری خود بی‌بهره مانده و با وجود کنوانسیون‌ها و اسناد و قوانین پرشمار داخلی و بین‌المللی، هنوز هم از بسیاری تبعیض‌ها رنج می‌برند. هرچقدر هم که به گذشته بازگردیم، دامنه این تبعیض‌ها را گسترده‌تر می‌یابیم؛ تا به آنجا که بسیاری از شهریگری‌های باستان، زن را شایسته جایگاه انسانی نمی‌دیدند. این پژوهش جایگاه زن در ایران باستان را با آنچه که امروزه در قالب کنوانسیون‌ها و قواعد بین المللی و قوانین داخلی کشور‌ها مورد پذیرش است برابر می‌کند. شاهنامه فردوسی که نماد ناب فرهنگ ایران باستان است، گواه این پژوهش آمده و آنچه که در پایان آشکار می‌گردد، پیشرفتگی خیره کننده ایرانیان در زمینه آشنایی با حقوق زنان و پاسداشت جایگاه زن در جامعه است. گویی که فردوسی به مفاد کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان دسترسی داشته و بر پایه آن سروده است؛ یا نه، نویسندگان این کنوانسیون بختیار خواندن داستان‌های شاهنامه بوده و بر اساس آن تقریر کرده اند.