زیبایی‌شناسی در مکتب عرفانی مولانا( با تکیه بر مثنوی معنوی)

یکی از مهمترین موضوعاتی که قرنهاست فکر و ذهن فیلسوفان و اندیشمندان جهان را به خود مشغول کرده، موضوع « زیبایی» و معیارهای سنجش آن است. برخی، زیبایی را وابسته به عین و ذات موضوع می‌دانند و برخی نیز، آن را به ذهن و اندیشه‌ی مدرِک. عرفا، با توجه به جهان بینی مخصوص به خود، که مبتنی بر عشق است، معنی و مفهوم زیبایی را در ارتباط با زیبای مطلق، یعنی خدا، می‌دانند، و مرکز آن را ذات باری قلمداد می‌کنند که به واسطه‌ی فیضان، به جمیعِ کائنات سریان یافته است. مولانا جلال الدین، که یکی از بزرگترین عرفای جهان اسلام است، اهمیت خاص و ویژه‌ای به زیبایی و عشق می‌دهد، و در مثنوی خود، بارها و بارها، از آن یاد می‌کند و سخن می‌گوید. بدین روی، نویسندگان این جستار پس از ذکر مقدمه‌ای کوتاه درباره‌ی زیبایی، سعی بر آن دارند تا موضوع زیبایی و عشق را ، از زیباییهای مجازی گرفته تا زیباییهای حقیقی، در مثنوی برکاوند و بررسند.