تحلیل فروگیری «علی قریب» و «سالار غازی» با رویکرد تاریخ‌گرایی نو

تاریخ بیهقی از مهم‌ترین کتاب‌های تاریخ ادبیات فارسی است. اهمیت تاریخ بیهقی بر هیچکس پوشیده نیست و تاثیر آن بر متون بعد از خود گواهی صادق بر ارزشمندی این کتاب است.کتابی که با ظهور خود سبکی جدید در نثر فارسی بنا نهاد که گذشت زمان نه تنها از اهمیت آن نکاسته؛ بلکه بر شکوه و عظمت آن نیز افزوده است. تاریخ بیهقی آیینۀ تمام نمای دوران خود است. بیهقی در این کتاب مرز تاریخ و ادبیات را بهم نزدیک کرده است. نزدیکی تاریخ و ادبیات از پایه‌های مهم تاریخ‌گرایی نو به شمار می‌آید. این رویکرد، وقایع تاریخی را صرفاً یک رویداد ندانسته و به چگونگی تفسیر این وقایع، گفتمان‎های تاریخی و شیوه‌های جهان‌بینی در هر دوره، توجه دارد. تاریخ‌گرایان نوین معتقدند هر کس با روایت خود از تاریخ و به کارگیری زبانی که بازتاب‎‌دهندۀ یک گفتمان است تاریخ را برمی‌سازد به عبارت دیگر اتفاقات تاریخی وقایعی برای ثبت نبوده بلکه متونی برای مطالعه بوده‌اند که برای کمک به فرضیه‌سازی در مورد چگونگی درک فرهنگ‌‌های مختلف از جهان خود، در برههای زمانی مختلف به کارمی‌روند و ما می‌توانیم از شرح‌های ارائه شده و روش‌های تفسیر آن‌ها بفهمیم که افراد دخیل، باور به وقوع چه اتفاقی داشته‌اند و سپس به تفسیرِ تفاسیرِ آن‌ها از تاریخ بپردازیم. در این مقاله فروگیری «علی قریب» و «سالار غازی» که از جمله روایت‌های مهم تاریخ بیهقی است با رویکرد تاریخ‎‌گرایی نوین مورد ارزیابی قرار می‌گیرد تا نقش گفتمان و ایدئولوژی‌های موثر در این متن که به منظور کم‌رنگ‌ جلوه‌دادن نقش سلطان مسعود غزنوی، به کار رفته است، بهتر نمایان شود.