تحلیل انتقادی مرگ‌اندیشی و معناباختگی گیل‌گمش از منظر کهن الگوی یونگ

جستار حاضر به بررسی مرگ‌اندیشی و معناباختگی در اسطوره گیل‌گمش از منظر کهن الگوی یونگ اختصاص دارد. اصولاً مرگ اندیشی، مرگ آگاهی و مرگ نمادین یکی از مراحل حساس و بغرنج خود شناسی است که از رهگذر آن انسان با ناخودآگاه خود و جهان پیرامون مواجه می‌شود. آرزوی جاودانگی و رویین‌تنی در اکثر آثار اسطوره‌ای، حماسی، افسانه‌ای و فلسفی موج می‌زند. کهن الگوی مرگ با تمام دلهره و اضطرابی که برای انسان ایجاد می‌کند باعث گسترش آگاهی و درک دردمندانه‌‌اش از هستی می‌شود. بر این اساس نمونه‌ی بارز و خیره‌کننده‌ی این عطش سوزان برای درک ماهیت «مرگ» و نقب زدن به سوی زندگی جاودانه، در حماسه‌ی ماندگار «گیلگمش» تجلّی کرده است. حماسه‌ی گیلگمش، حماسه و جدالی است میان مرگ و زندگی. گیلگمش با فرحناکی‌های سرشار و افسردگی‌های ژرف تصویر شده است، او به قله‌های تعالی عروج می‌کند و به پست‌ترین مغاک‌ها در می‌غلتد و از این رهگذر، چالش و پارادوکسی جانکاه، میان مرگ و زندگی را تجربه می‌کند. از منظر روان‌شناسی تحلیلی یونگ دیالکتیک پدیده‌ی مرگ و زندگی و تاثیر آن بر روان انسان، این است که این سفر کهن‌الگویی و قهرمانیِ ژرف‌کاوی درون، باعث می‌شود تا نماد‌هایی در درون قهرمان فعال شوند؛ و از رهگذر مرگ‌آگاهی، منجر به شکوفایی استعداد‌ها و قوای درونی وی می‌شوند و در اتحادی شگرف، انسان فرایند فردیّت را طی کند و تولدی دوباره یابد. اساساً کهن‌الگوی مرگ، به مثابه آیین تشرّف، ما انسان‌ها را در سفر کهن‌الگویی خویش، با چالش‌های معناشناختی/معناباختگی بنیادینی مواجه می‌کند. سفر تنهایی و معنوی است که نوآموز در خلال آن به کشف طبیعت مرگ نایل می‌آید. البته این مرگ به منزلۀ آخرین داوری یا آزمونی با ویژگی آیین آموزش نیست، بلکه سفری است به سوی آزادی، از خودگذشتگی و تجدید قوا که به وسیلۀ ارواح شفیق راهبری و پشتیبانی می‌شود.

Critical Analysis of Gilgamesh's Mortality and Meaninglessness from Jung's Archetypal Perspective

The present article is devoted to the study of meaninglessness in the myth of Gilgamesh. Basically, death thinking, death of consciousness and symbolic death is one of the sensitive and complicated stages of self-knowledge through which man encounters his subconscious and the world around him. The desire for immortality and resilience pervades most mythological, epic, mythological and philosophical works. The archetype of death, with all the apprehension and anxiety it creates for man, expands his painful awareness and understanding of existence. Accordingly, a striking and dazzling example of this burning thirst for understanding the nature of death and digging into eternal life is manifested in the enduring epic of Gilgamesh. Gilgamesh saga is an epic and a struggle between life and death. Gilgamesh is portrayed with rich joys and deep depressions, he ascends to the peaks of transcendence and descends to the lowest abysses, and through this, he experiences the cruel challenge and paradox between life and death. From the point of view of Jung Dialectical analytical psychology, the phenomenon of life and death and its effect on the human psyche is that this journey of archetype and the heroism of deep exploration causes symbols to be activated within the hero; And through the death of consciousness, they lead to the flourishing of his talents and inner powers, and in a wonderful union, man goes through the process of individuality and is reborn. Basically, the archetype of death, as a rite of passage, confronts us humans with fundamental semantic / semantic challenges in our archetypal journey. It is a solitary and spiritual journey during which the novice discovers the nature of death. Of course, this death is not the last judgment or test characteristic of the ritual of education, but a journey to freedom, self-sacrifice and rejuvenation led and supported by the merciful spirits.