چالش های بالقوه اتصال و ارتباط در کشتی های خودران

کشتیرانی خودران با سرعت بسیار زیادی در حال توسعه است. نیاز به اتصال و مخابرات، الزامات قانونی، چالش های تکنولوژیکی و قوانین جدید که نیاز به تصویب است، از مشکلات اصلی تحقق و ورود کشتی های خودران به صنعت حمل و نقل دریایی می باشند. با این وجود، کشتی های خودران و یا کنترل از راه دور، در آینده ای نه چندان دور به واقعیت تبدیل خواهند شد. مقاله حاضر به دنبال بررسی نوع و چگونگی ارتباط و اتصال کشتی های خودران با یکدیگر و مرکز کنترل ساحل می باشد. از آنجاییکه اتصال و ارتباط فراهم‌کننده امکانات ضروری برای کشتی‌های خودران در آب‌های ملی و بین المللی خواهند بود، بنابراین مسئله مقاله حاضر اتصال و ارتباط در کشتی های خودران خواهد بود. مقاله حاضر از مرور نظام مند(سیستماتیک) به عنوان روش تحقیق استفاده نمود. یک شکل مرور در این نوع مرور با استفاده از جستجوی منابع، استفاده از معیارهای ورود و خروج از پیش تعیین شده، استخراج و تولید داده ها از شواهد و تولید یافته از آنها انجام می شود. معیار انتخاب مقاله های مورد استفاده در تحقیق حاضر ارتباط آنها با موضوع حاضر و ضریب تاثیر مقالات مذکور بود. نتایج تحلیل های مقاله حاضر نشان داد که ارتباطات و اتصالات در این کشتی ها می بایست دو سویه، دقیق، مقیاس پذیر و پشتیبانی شده توسط چندین سیستم باشند. علاوه بر این، راه‌حل اتصال باید توانایی لینک ارتباطی کافی برای نظارت حسگر و کنترل از راه دور را تضمین کند. علاوه بر این، مدیریت اتصال موفق نیز حائز اهمیت است که نیازمند درگاهی(پیوند میان دو سامانه) است که تعامل متقابلِ بین شبکه‌ها و دستگاه‌های مختلف، از جمله ماهواره را فراهم کند. مدیر اتصال نیز مسئولیت مدیریت و حفاظت از منبع اتصال مبدا تا مقصد را بر عهده خواهد داشت. استفاده همزمان از پوشش چندین فناوری دسترسی مختلف رایج است.