اثر ماده فعال کننده سطحی غیر یونی ساپونین بر تخریب زیستی بخار هگزان

انتشار ترکیبات آلی فرار ،به دلیل سمیت و اثر نامطلوب آن ها بر محیط زیست و سامتی انسان از مشکلات جدی محیط زیست است از جمله روش های غلبه بر محدودیت انتقال جرم ترکیبات آلی فرار آب گریز و بهبود کارایی تخریب زیستی آن ها، استفاده از مواد فعال کننده سطحی است فعل کننده های سطحی مثل ساپونین ها و رامنولیپیدها ترکیبات طبیعی هستند که با محیط زیست سازگاری بیشتری دارند به همین دلیل در مقایسه با فعال کننده های سطحی شیمیایی ،دارای مزیت هایی در تخریب زیستی ترکیبات آلی فرار هستند در پژوهش حاضر ، تخریب زیستی هگزان به عنوان ترکیب آلی فرار آب گریز در غلظت 7 تا g/m3 55 در حضور ساپونین به عنوان ماده فعال کننده سطحی زیستی غیر یونی ، توسط یک مجموعه ریزاندامگان جدا شده از لجن فعال بررسی شد غلظت های بهینه هگزان و ساپونین برای دستیابی به بیشینه نرخ تخریب زیستی ویژه هگزان با استفاده از روش سطح پاسخ بدست آمدند ساپونین مخصوصا در غلظت های بیشتر از cmc 1 بر تخریب زیستی اثر منفی داشت و غلظت بهینه آن 0/06cmc تعیین شد نتایج حاکی از آن است که جمعیت ریزاندامگانی ، قابلیت تخریب ساپونین در غلظت های بیشتر از 1cmc را داشتند وسمیت ساپونین برای آنها قابل چشم پوشی بود