نسبت جاودانه حکمت و هنر: افلاطون، میرعماد، تیتوس بورکهارت

به نظر افلاطون ، آهنگ و سخن موزون از درونی نیک وساده، نه ساده لوح، حاصل میشود. به سخن دیگر، زیبائی وحکمت در هنر از زیبائی درون سرچشمه میگیرد. در نظر میر عماد(یازدهم ه. ق.) نیز زیبائی ولطف در کتابت ( خوشنویسی) زمانی پدیدار میشود که کاتب خود از زشتی درون پیراسته شود. نقد تیتوس بورکهارت به هنر مدرن نیز با نظر به نسبت میان حکمت و هنر ، و ضرورت زیبائی درون در هنرورزی صورت می پذیرد. دیدگاه وی نمودار تداوم سنتی است که از گذشته تا اکنون، چه در شرق و چه درغرب، هچنان بر جاست. با اینهمه، اگر در گذشته میان هنر وجامعه همانگی وپیوندی طبیعی وجود داشت، چگونه میتوان ، با نظر به نقد تیتوس بورکهارت، برای هنر سنتی جایگاهی در جامعه مدرن قائل شد؟ این مقاله تلاشی است برای پاسخ به این پرسش.