اصالت عرفان اسلامی از منظر سنت‌گرایان

وجود مشابهت در آموزه‌های عرفان اسلامی با دیگر گونه‌های عرفانی، سبب آن شد که عده ای از طریق روش نقد تاریخی مدعی اقتباس عرفان اسلامی از سائر نحله‌های عرفانی شوند. گرچه در مقابل این روش که هم در بنیان و هم در روش‌های خود، خصوصا در مورد ادیان و گونه‌های عرفانی، به مشکلات عدیده دچار بود ، پای روش پدیدارشناسانه در مطالعه عرفان اسلامی به میان آمد، اما از آنجا که پدیدارشناسان در خصوص چرایی مشابهت عناصر عرفانی در ملل و نحل گوناگون، پاسخی نداشتند و تنها روش مطالعه تاریخی را تنها از آن‌جهت که مانع اصطیاد صحیح محتوای امر مورد مطالعه تلقی نمودند، کنار نهاده بودند، چرایی وجود مشابهت کماکان می‌توانست به عنوان مساله مورد پرسش واقع گردد. در این میان سنت گرایان با ادعای اینکه منشا واحد آسمانی با ظهورات متعدد خود گونه‌های متعدد عرفانی را پدید آورده، سعی در توجیه این مشابهت نمودند و از این طریق سعی کردند تا اصالت عرفان اسلامی را اثبات نمایند. ایشان در اثبات این مدعا از یک‌سو باید به اثبات وابستگی عرفان به دین می‌پرداختند و از سوی دگر شبهات کسانی که روش نقد تاریخی را برگزیده بودند پاسخ می‌دادند. در این نگارش سعی بر آن است که نمایی کلی از دیدگاه های سنت گرایان در خصوص اصالت عرفان اسلامی ارائه گردد.