transition to the past, the way to get rid of the deprivation of the present; investigation and analysis of the role of nostalgia in the purification of the pahlavi era

Nostalgia is an important concept in the issues of identity and political culture of the society. understanding this concept shows the state of despair and deprivation from the current conditions, and the emergence of longing for the past; a past free of shortcomings that is built in the psyche of today’s society. nostalgia can be considered as a kind of self-deception that distorts the past and edits events to make it ideal in order to get out of the chaotic situation. the hypothesis of the article is that due to the existence of two basic components of nostalgia, i.e. despair of the present and longing for the past, today’s society is faced with livelihood problems, an unfavorable image of the future and a feeling of hopelessness for the improvement of the situation, and to relieve the pain, to he leaves his heart with a past that has been removed from any shortcomings and hardships and has found a surreal space in his mind. this psychological foundation built in the society provided the ground for ignoring any kind of deficiency, crime, deprivation, oppression, tyranny, dependence, etc. in the minds of the people of the pahlavi period and in building a surreal society and purifying the crimes of the pahlavis by currents and media. the meaning of the islamic republic and tendency to reaction plays a role.

گذار به گذشته، طریق رهایی از حرمان حال؛ تحلیل و بازنمایی نقش نوستالژی در تطهیر عصر پهلوی

نوستالژی یا حسرت گذشته، مفهومی مهم در مباحث فرهنگ سیاسی جامعه است. این مفهوم مبیّن ناامیدی و حرمان از شرایط حال، و پدید آمدن اشتیاق به گذشته است؛ گذشته‌ای فرا واقعی و عاری از کاستی‌ها که در روان و خاطر امروز جامعه برساخته می‌شود. نوستالژی را می‌توان نوعی خودفریبی دانست که برای برون‌رفت از شرایط نابسامان، به تحریف گذشته و پیرایش رویدادها برای رویایی جلوه‌دادن آن و احساس سرخوشی و التیام آلام می پردازد. یکی از پدیده‌ها در بخش‌هایی از جامعه ایران در سال‌های اخیر، اشتیاق به گذشته در عصر پهلوی و بروز حسّ نوستالژیک نسبت به آن است. سوال اصلی مقاله این است که نوستالژی چه نقشی و چگونه در بازتولید گذشتۀ پیراسته و فراواقعی از دوره پهلوی توسط مخالفان جمهوری اسلامی و پذیرش آن در بخش‌هایی از جامعه ایران تاثیر داشته است؟ فرضیه مقاله این است که با توجه به وجود دو مولفه نوستالژی، یعنی یاس از حال و اشتیاق به گذشته، جامعۀ امروز ایران، در مواجه با سختی معیشت، تصویر مبهم از آینده و یاس از حال و برای تسکین درد، به گذشته‌ای رویایی و پیراسته شده مشتاق می‌شود که در ذهن خود پرداخته است. این بستر روانیِ برساخته و فربه شدۀ در جامعه، زمینه نادیده‌انگاریِ هر نوع کاستی، فساد، جنایت، محرومیت‌، ظلم، سرکوب، استبداد، وابستگی و... در دوره پهلوی را در اذهان جامعه فراهم نموده و در ساخت جامعه‌ای فرا واقعی و تطهیر جنایات پهلوی‌ توسط جریان‌ها و رسانه‌های مخالف جمهوری اسلامی و گرایش به ارتجاع، نقش ایفا می‌نماید.