the roots of cultural policy in the islamic republic of iran: in the speech of three scholars of iran islamic revolution in 1979 (shariati, motahari and fardid)

The present study aimed to identify the roots of cultural policy in the islamic republic of iran. this article has used a thematic content analysis with a historical approach and a content coding technique to review the works of three islamic revolutionary scholars whose views have been frequently used as references to many cultural policy-makers before and after the revolution. the results indicated that the sharing feature of these three views, albeit from different ideas, is the two following lines confrontation with westernization and the priority of reform, and the development of thought and culture. another result is the influence of the document the country’s principles of cultural policy through the views from these scholars. at the end of this article, it is claimed that the islamic republic of iran's cultural policies (elective and compound) are rooted in cultural theorists. it also claims that it cannot be accepted that the islamic republic of iran, in its fortieth year, departed from the first designed artistic principles. it is a form of early thought that has been recognized and formed as usual.

مطالعه ریشه‌های سیاستگذاری فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در گفتار سه اندیشمند انقلاب اسلامی اسلامی ایران 1357 ایران (شریعتی، مطهری و فردید)

این پژوهش با هدف شناخت ریشه‌های سیاستگذاری فرهنگی جمهوری اسلامی ایران صورت گرفته است.  در این مقاله، با رویکردی تاریخی و ضمن استفاده از روش تحلیل محتوای کیفی مضمونی و تکنیک «کد گذاری ارزشی» آثار سه تن از اندیشمندان انقلاب اسلامی که آراء ایشان در سال‌های پیش و پس از وقوع انقلاب مورد ارجاع سیاستگذاران فرهنگی بوده است را مورد بررسی قرار داده ایم. در این راستا با بررسی کتاب‌های «بازگشت» اثر علی شریعتی ده سرخط، «آینده انقلاب اسلامی» اثر مرتضی مطهری هشت سرخط و «دیدار فرهی و فتوحات آخرالزمان» که در بر دارنده مجموعه سخنرانی‌های سید احمد فردید است، دوازده سرخط سیاستگذاری فرهنگی شناسایی شده است. بر اساس نتایج پژوهش وجه مشترک آراء ایشان، ولو با خاستگاه اندیشه‌گی متفاوت، دو سرخط «مقابله با غربزدگی» و «تقدم اصلاح و توسعه فکر و فرهنگ» نسبت به سایر امور است. دیگر نتیجه این پژوهش حاکی از تاثیر پذیری سند «اصول سیاست فرهنگی کشور» از آراء این اندیشمندان است. در پایان داعیه این مقاله آن است که سیاست‌های فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، ولو به صورت انتخابی و ترکیبی ریشه در خاک نظریه‌پردازان فرهنگی انقلاب دارد و نمی‌توان این مدعا را پذیرفت که نظام جمهوری اسلامی ایران، در عمر چهل‌ساله‌اش، از اصول طراحی‌شده فرهنگی نخستین‌ش فاصله گرفته است؛ بلکه صورتی از اندیشه‌های نخستین است که به رسمیت و تحقق درآمده است.