methodology of foreign policy of the islamic republic of iran (politics of enmity with the oppressor and support for the oppressed)

An analytical look at the foreign policy of the islamic republic of iran shows that its strategies and procedures in the world system and the surrounding environment are methodical. the present study aimed to methodize the policy of enmity with the oppressor and support for the oppressed. the importance of this issue is that most of the mentioned strategy has not been studied in the form of theoretical and transtheoretical studies due to the label of being unscientific (western attitude). therefore, the concern is ‘how the methods of recognizing the policy of hostility to the oppressor and support for the oppressed in the foreign policy of the islamic republic of iran can be analyzed?’ the authors use the inductive method and analytical approach to introduce the innovative thesis that the four sources of religion, history, jurisprudence and futurism of mahdavi, the policy of hostility to the oppressor and support for the oppressed. the structure of religion, through the methods of tawalla and tabarra, principle of no way, and jihad, the border between the oppressed and the oppressor in foreign policy. due to its spiritual and material results, the source of history puts the methods of believing in the culture of ashura, the spirit of self-sacrifice, denying hegemony and maintaining independence on supporting the oppressed and hostility to the oppressor on the foreign policy agenda. the structure of jurisprudence defends the oppressed and is hostile to the oppressor in foreign policy formulation through dynamic ijtihad and independent clergy. finally, the structure of mahdavi futurism is a guide to desirable perspectives in foreign policy with methods such as culture of waiting, justice and islamic unity.

روش‌شناسی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران(سیاست دشمنی با ظالم و حمایت از مظلوم)

نگاهی تحلیلی به سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران نشان می‌دهد که راهبردها و سیاست‌های آن در نظام جهانی و محیط پیرامون، روش‌مند است. برای به تصویر کشیدن این موضوع در این پژوهش سعی می‌شود سیاست «دمنی با ظالم و حمایت از مظلوم» روش‌شناسی شود. اهمیت این مسئله در این است که اغلب راهبرد مذکور در قالب مطالعات نظری و فرانظری به دلیل برچسب غیر علمی بودن (نگرش غربی) مورد بررسی قرار نگرفته است. لذا این دغدغه مطرح است که روش‌های شناخت سیاست «دشمنی با ظالم و حمایت از مظلوم» در سیاست خارجی ج.ا.ایران چگونه قابل تجزیه و تحلیل‌اند؟نویسندگان با استفاده از روش استقرایی و رویکرد تحلیلی این فرض نوآورانه را مطرح می‌کنند که چهار سازه و منبع دین، تاریخ، فقه و آتیه نگری مهدوی، سیاست دشمنی با ظالم و حمایت از مظلوم را روش‌مند می‌کند. سازه دین، بواسطه روش‌های «تولی و تبری»، «قاعده نفی سبیل» و «جهاد»، مرز بین مظلوم و ظالم و نحوه رفتار با هریک، در سیاست خارجی را مشخص می‌کند. سازه تاریخ بواسطه نتایج معنوی و مادی روش‌های «باورمند شدن فرهنگ عاشورا»، «روحیه ایثار» و «نفی سلطه‌گری و سلطه‌پذیری» و «حفظ استقلال» حمایت از مظلوم و دشمنی با ظالم را در دستور کار سیاست خارجی قرار می‌دهد.