the role of identity-semantic ideals of executive elites in iran's foreign policy (1368-1376)

Researchers use various political science and international relations theories with modifications to analyze hashemi's foreign policy in the period 1368-1376. most writers believe hashemi's foreign policy was realistic according to materialist and rationalist theories, and the power-ideology equation changed in favor of power during this period. others, using liberal-capitalist approaches, argue that hashemi's government tended to converge with international economic and financial institutions and organizations. however, the above research vacuum is ignoring the government and society identity components in this period and its impact on foreign policy. the identity of political actors has a decisive effect on their behavior in the international arena; therefore, the identity of the islamic republic of iran has been an influential factor in the foreign policy of this country. with the descriptive-analytical method, the present study aimed to examine the effect of identity ideals on hashemi's foreign policy. the hypothesis of this research is: hashemi's policymaking and foreign policy orientation are influenced by the identity components of the domestic executive political elites and the dominance of the westernist identity discourse over the international system after the collapse of the soviet union.

نقش انگاره های هویتی_ معنایی نخبگان اجرایی در سیاست خارجی ایران(1376-1368)

محققین تئوری­های مختلف علوم سیاسی و روابط بین الملل را با جرح و تعدیل برای تحلیل سیاست خارجی هاشمی در مقطع زمانی 13761368 به کار می­ برند.اکثر نویسندگان با کاربرد  تئوری­های ماتریالیستی و عقلانیت گرایانه؛ سیاست خارجی هاشمی را واقع گرایانه می­دانند و معتقدند در این دوره معادله قدرت ـ ایدئولوژی به نفع قدرت تغییر یافت عده­ ای دیگر نیز با کاربرد تئوری­های لیبرالیستی ـ سرمایه داری معتقدند که دولت هاشمی به سمت همگرایی با  نهادهای و سازمان­های اقتصادی و مالی بین المللی گرایش داشت. نکته مکتوم مانده در پژوهش­های فوق عدم توجه به مولفه­ های هویتی دولت و جامعه در این دوره و تاثیر آن بر سیاست خارجی می­باشد. هویت کنشگران سیاسی  بر رفتار آنها در عرصه بین المللی تاثیری تعیین کننده دارد؛ بر این اساس هویت جمهوری اسلامی ایران عاملی موثر بر خط مشی سیاست خارجی این کشور بوده است.  در این پژوهش با تاکید بر روش توصیفی ـ تحلیلی تلاش می­شود که تاثیر انگاره­ های هویتی بر سیاست خارجی هاشمی مورد توجه قرار گیرد. فرضیه این تحقیق عبارتست از: سیاستگذاری و جهت­ گیری سیاست خارجی هاشمی متاثر از مولفه­ های هویتی نخبگان سیاسی اجرایی داخلی و تفوق گفتمان هویتی غرب گرایانه بر نظام بین الملل بعد از فروپاشی شوروی می­ باشد.