برساخت گفتمانی سیاست زبان در روند نوسازی ایران نمونۀ موردی نشریۀ کاوه (1294-1301)

ایران کشوری چندقومی و چندزبانه است، اما با آغاز روند نوسازی در ایران، برساختۀ سیاست زبان در حکومت پهلوی اول ، از حکم زبان فارسی به عنوان زبان مشترک به حکم زبان فارسی به عنوان زبان واحد حرکت کرده و سیاست تک زبانی را شرط وحدت ملی در ایران قرار می‌دهد. با اتخاذ این سیاست زبانی تنها به زبان فارسی امکان رشد و بالندگی داده شد و دیگر زبانهای ایران از حوزه‌های رسمی کنار نهاده شدند. فرض تحقیق بر آن است که سیاست زبانی ماهیتی گفتمانی داشته و برساخته است. از آنجا که نشریه‌ی کاوه از نشریات گفتمان‌ساز پیش از برآمدن نظم جدید بوده است، پژوهش با فرض گفتمانی بودن ماهیت سیاست زبانی و برساخته‌ی اجتماعی بودن آن، با اتخاذ نظریه‌ی گفتمان لاکلائو و موف و به کارگیری امکانات تحلیل متن تحلیل گفتمان انتقادی به تحلیل گفتمان تمام شماره‌های روزنامه پرداخته است. پژوهش وحدت زبانی را دال اصلی شبکه‌ی معانی هویت ایرانی در گفتمان روزنامه دانسته و به تبیین نحوه‌ی هژمونیک شدن گفتمان می‌پردازد.

Discursive Construction of Language Policy in Iran (Case study Kaveh Journal 1294-1301)

Iran is a Multiethnic and multilingual country. During the Pahlavi I Government era, the constructed language policy has moved from taking Persian as a linguafranca Language to viewing Persian as the only legitimate language of Iran. By adopting this language policy, Persian language was promoted as formal language and was allowed to proliferate; but other Languages in Iran were excluded from being used in educational, official and other formal fields. Regarding discursive nature of language policy and considering it as a social construct and  assuming  that the Kaveh magazine has been one of the discourse constructing journals prior to new order in Iran, this research has adopted Mouffe Laclaue approach to discourse theory and by using text analysis techniques of CDA has discourse analyzed all numbers of the magazine. Research has found that linguistic unitarism is a nodal point in Iranian Identity discourse and has explained the way that this discourse has become hegemonic.