اثر کائولین بر تحمل به تنش خشکی و برخی پاسخ‌های فیزیولوژیکی در گیاه فلفل دلمه‌ای (Capsicum Annuum L.)

تنش خشکی به‌عنوان یک عامل محدودکننده غیرزیستی، رشد و بهره‌وری گیاهان را در سراسر جهان محدود می‌کند. هدف از این تحقیق بررسی اثرات کاربرد خارجی کائولین بر رشد، عملکرد و پاسخ‌های فیزیولوژیکی گیاه فلفل دلمه تحت شرایط تنش خشکی بود. آزمایش به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه ایلام در سال 1398 انجام شد. عامل اول غلظت کائولین با سه سطح (صفر، 2.5 و پنج درصد) و عامل دوم دور آبیاری شامل دو، چهار و شش روز یک‌بار بودند. نتایج نشان داد که با افزایش دور آبیاری عملکرد کل، پارامترهای رشدی و مقدار کلروفیل کاهش و محتوای پرولین، مالون دی آلدهید و فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدان کاتالاز و پراکسیداز افزایش یافت. کاربرد کائولین پارامترهای رشدی، عملکرد کل و مقدار کلروفیل گیاه فلفل تحت تنش خشکی را بهبود بخشید و محافظت قابل‌توجهی در برابر تنش خشکی ایجاد کرد. علاوه بر این، کائولین به‌کار رفته تجمع مالون دی آلدهید را کاهش داد که با افزایش فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدان در ارتباط بود. به‌طور کلی، نتایج این تحقیق نشان داد که می‌توان از محلول‌پاشی کائولین (به‌ویژه غلظت 2.5 درصد) برای محافظت از گیاهان فلفل دلمه‌ای در برابر اثرات تنش خشکی استفاده کرد.