پیش بینی پرخاشگری و حساسیت بین فردی دانشجویان بر اساس سبک های دلبستگی

زمینه و هدف: در سالهای اخیر توجه به مسائل و مشکلات مرتبط با دلبستگی به عنوان یکی از موضوعات عمده روان شناسی و روان پزشکی افزایش یافته است. پژوهش حاضر با هدف پیش بینی پرخاشگری و حساسیت بین فردی دانشجویان بر اساس سبک های دلبستگی صورت پذیرفت. روش پژوهش: پژوهش حاضر بر اساس اهداف و روش جمع آوری داده ها از نوع توصیفی- همبستگی بود که در قالب روش رگرسیون چندگانه انجام شد. جامعه آماری پژوهش کلیه دانشجویان سطح کشور بودند که امکان تکمیل پرسشنامه به صورت آنلاین را داشتند. از این جامعه آماری تعداد 350 نفر به شیوه در دسترس آنلاین به عنوان نمونه انتخاب شدند و پرسشنامه سبک دلبستگی هازن و شیور (attachment questionnaire- aq)، مقیاس پرخاشگری باس و پری(aggression questionnaire- aq) و خرده مقیاس حساسیت بین فردی چک لیست علائم (i-s sub- scale of scl-90) را تکمیل کردند. به منظور تحلیل داده ها از روش همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که سبک های دلبستگی نا ایمن اجتنابی و دوسوگرا قادرند پرخاشگری و حساسیت بین فردی دانشجویان را به طور مثبت و معنادار پیش بینی کنند (به استثنای خرده مقیاس خشم که توسط سبک دلبستگی اجتنابی پیش بینی نشد). با این حال سبک دلبستگی ایمن نتوانست پرخاشگری و حساسیت بین فردی دانشجویان را پیش بینی نماید. نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده می توان گفت کیفیت دلبستگی فرد نقش بسیار مهمی را در آسیب پذیری و رشد او ایفا می کند و به نظر می رسد سبکهای دلبستگی ناایمن، عاملی خطرزا برای شروع اختلالات و مشکلات روانی هستند. به عبارت دیگر افراد دلبسته نا ایمن به دلیل دریافت مراقبت ناسازگار به احتمال زیاد الگوهای ناسازگار روابط میان فردی را به محیط اجتماعی گسترده تر منتقل می کنند. در واقع وجود دلبستگی نا ایمن توانایی افراد را برای کنار آمدن با استرس کاهش می دهد و در عین حال، احتمال رفتارهایی را که به تجربه های ناخوشایند منجر می شود، افزایش می دهد.