مقایسۀ اثربخشی مداخلۀ مبتنی بر ذهن آگاهی و گروه درمانی آدلری بر دلزدگی زناشویی زنان دارای همسر معتاد شهر تهران

زمینه و هدف: دلزدگی زناشویی یک حالت خستگی و از پا افتادن جسمی، روانی و هیجانی است که در نتیجۀ درگیری های طولانی مدت در موقعیت هایی که افراد از نظر عاطفی و احساسی مطالبات زیادی دارند بروز می نماید. چنین موقعیت هایی معمولا به علت تفاوت های زیاد بین توقعات و واقعیت زوجین بروز می کند و مهم ترین توقع آنها این است که چیزی بیابند که به زندگی شان معنا ببخشد. هدف از این پژوهش مقایسۀ اثربخشی روش مداخلۀ مبتنی بر ذهن آگاهی با گروه درمانی آدلری بر دلزدگی زناشویی زنان دارای همسر معتاد شهر تهران بود.روش پژوهش: در این پژوهش از روش تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون چند گروهی استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش را کلیه زنان مراجعه کننده به خانه های سلامت مناطق 5، 2 و 22 شهر تهران در سال 1399 بودند. نمونه انتخابی، از بین زنان دارای همسر معتاد به صورت در دسترس و غیر تصادفی، شامل 75 نفر افراد واجد شرایط ورود به پژوهش بودند که از طریق مقیاس دلزدگی زناشویی پاینز1996(cbm)مورد ارزیابی قرار گرفتند. این افراد به طور تصادفی در گروه های 15 نفره شامل دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین نمرات دلزدگی زناشویی افراد در دوگروه آزمایش در مقایسه با قبل و بعد از مداخله تفاوت معناداری داشته است (p<0/05) در حالی که در نمرات اکتسابی افراد گروه کنترل که مداخله دریافت نکردند، تفاوت معناداری وجود نداشت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده از این پژوهش می توان چنین نتیجه گیری کرد: اجرای روش های مداخله ای فوق در هر یک از گروه های آزمایش منجر به کاهش دلزدگی زناشویی در زنان این گروه بوده است. لذا می توان گفت مداخلات مبتنی بر روان شناختی می توانند در بهبود دلزدگی زناشویی موثر واقع شوند. ضمن اینکه از بین مداخلات فوق، آموزش ذهن آگاهی اثربخشی بیشتری در کاهش دلزدگی زناشویی داشته است.