اثربخشی امید درمانی گروهی در کیفیت زندگی زنان مطلقه

زمینه و هدف: پس از طلاق، زنان با مسائلی نظیر تضعیف عملکردی در نقش های والدینی، و مشکلات شغلی رو به رو می شوند و کیفیت زندگی آنها دچار تزلزل می‌شود. مداخلات مختلفی برای بالا بردن کیفیت زندگی وجود دارند. یکی از انواع مداخله‌های تعدیل‌کننده‌ بسیاری از نشانه‌ها، امیددرمانی هست. با توجه به موارد ذکر شده، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی امید درمانی گروهی در کیفیت زندگی زنان مطلقه انجام گرفت. روش پژوهش: روش پژوهش به شیوه‌ی نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل اجرا شد. نمونه‌ی مورد مطالعه شامل جامعه آماری پژوهش را کلیّه زنان مطلقه شهر تهران در سال 1397 بودند که بصورت تصادفی در گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر)، جایگزین شدند. شرکت‌کنندگان گروه آزمایش، 8 جلسه امیددرمانی را دریافت نمودند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی-فرم کوتاه (whoqol) استفاده شد. داده ها با روش آماری کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: میانگین سنی زنان 85/38 سال بود. یافته‌ها نشان داد که زنان مطلقه گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل در پس‌آزمون به‌طور معناداری، کیفیت زندگی بهتری (27/17=f، 01/0>p، 75/0=eta) داشتند و فرضیه‏های پژوهش مبنی بر اثربخشی امید درمانی گروهی در بهبود کیفیت زندگی زنان مطلقه مورد تائید قرارگرفت. نتیجه‌گیری: در تبیین پژوهش میتوان گفت که امیدواری می تواند روند رویارویی با ناملایمات زندگی را آسان کند و کیفیت زندگی را ارتقا بخشد (چیمیک و نکولایچاک، 2004). سطوح بالای امید با سلامت جسمی و روانشناختی، خودارزشی بالا، تفکر مثبت و روابط اجتماعی که از مولفه های مهم کیفیت زندگی حسوب می گردند رابطه مثبت دارد. بدین صورت که امیدواری سبب سلامت روانشناختی و احساس ارزشمندی می شود و به ایجاد روابط اجتماعی جهت دریافت حمایت بیشتر و در نتیجه سلامت روان بالاتر کمک می نماید. سیندر، آیروینگ و اندرسون (1991) معتقدند بسیاری از ناراحتی ها و فشارهای جسمی ناشی از بحران های زندگی در واکنش به از دست دادن امید رخ می دهند و امیددرمانی قادر است سلامت روانی و کیفیت زندگی افراد را بهبود ببخشد.بنابراین، می‌توان نتیجه گرفت که امید درمانی گروهی در بهبود کیفیت زندگی زنان مطلقه اثربخش است.