بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (act) بر تاب‌آوری مادران داغدیده

زمینه و هدف : یکی از عواملی که بر سلامت روانی و جسمانی مادران داغدیده اثر می‌گذارد تاب‌آوری است. تاب‌آوری به فرایندی پویا گفته می‌شود که اشخاص در هنگام مواجه با موقعیت سخت و ناگوار یا ضربه‌های روحی، رفتار انطباقی مثبت از خود نشان می‌دهند. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (act) بر تاب‌آوری مادران داغدیده شهر دزفول بود. روش پژوهش: نمونه پژوهش حاضر سه مادر بودند که فرزند خود را حداقل در شش ماه گذشته از دست داده‌اند و دچار تجربه داغدیدگی بودند که به روش نمونه‌گیری گلوله برفی انتخاب شدند. طرح پژوهش حاضر یک طرح آزمایشی تک موردی از نوع خط پایه چندگانه است. درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (act) در سه مرحله خط پایه، مداخله و پیگیری انجام شد و آزمون شوندگان به پرسش‌نامه تاب‌آوری کونور و دیویدسون ( cd_ris) پاسخ دادند. داده‌ها به روش ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایا (rci) و فرمول درصد بهبودی تحلیل شدند. یافته ها: یافته‌های تحقیق حاضر نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تاب‌آوری مادران داغدیده اثربخشی مثبت دارد و باعث افزایش تاب‌آوری مادران داغدیده شده است و کیفیت زندگی آن‌ها را بهبود بخشیده است. هم‌چنین نتایج نشان داد تغییرات پایا است. نتیجه‌گیری: رویکرد act که مبتنی بر پذیرش و تعهد است موجب انعطاف‌پذیری روان‌شناختی مادران سوگوار شد. از این‌رو آن‌ها دریافتند زندگی با سختی‌ها و دردهایی همراه است؛ فقدان عزیزان نیز یک سختی اجتناب‌ناپذیر است. آن‌ها توانستند با استفاده از شش فرایند رویکرد درمانی act و استعاره‌های این رویکرد که دارای ارتباط درونی و کارکرد اشتراکی‌اند با زمان حال ارتباط برقرار کنند و آگاهانه و همسو با ارزش‌ها رفتارهایی در جهت افزایش تاب‌آوری خود اتخاذ کنند و نسبت به آن‌ها متعهد باشند.