بررسی وضعیت کمی و کیفی مسکن در شهرستان های استان همدان با بهره گیری از مدل تاکسونومی عددی و ویلیامسون

در حال حاضر بخش مسکن به عنوان یکی از مهمترین بخش‌های توسعه در یک جامعه و نشانه ای از رتبه و منزلت اجتماعی زندگی افراد و ازجمله مهمترین کاربری های شهری به حساب می آید و میزان کمیت و کیفیت آن بیانگر وضعیت اقتصادی اجتماعی شهرها است. بخش مسکن از شاخص های تعیین کیفیت زندگی و سطح رفاه در جامعه است و فعالیت های این بخش نه تنها به رفع نیاز مردم به مسکن به عنوان یک نیاز اساسی و حیاتی کمک می کند، بلکه در توسعه اقتصاد و ایجاد امکان اشتغال برای جمعیت رو به رشد کشور، نقش مهمی را ایفا می کند. در این نوشتار به بررسی وضعیت مسکن و تعیین نیازها و الویت های سکونتی در استان همدان و رتبه بندی شهرهای استان به لحاظ وضعیت کمی و کیفی مسکن جهت برنامه ریزی مسکن در سطح استان پرداخته می شود. متغیرهای بررسی شده در این تحقیق، رتبه بندی شهرها بر اساس شاخص های مسکن، محاسبه تخریب واحدهای مسکونی، برآورد نرخ تخریب مسکن، محاسبه شاخص شکاف درون منطقه ای، تعیین نقاط بحرانی استان به لحاظ شاخص های مسکن است. نوع تحقیق از نوع کاربردی بنیادی بوده و روش بررسی، توصیفی تحلیلی با استفاده از مدل های تاکسونومی عددی و ویلیامسون است. یافته های پژوهش نشان می‌دهد که در میان شهرستان های بهار، کبودرآهنگ، فامنین و تویسرکان در بدترین وضعیت مسکن و شهرستان های همدان، ملایر و اسدآباد دارای بهترین وضعیت مسکن در استان همدان می باشند. همچنین میزان نرخ تخریب مسکن در استان همدان 2.6 درصد، در مناطق شهری 2درصد و در نقاط روستایی 3 درصد می باشد.

Qualitative and Quantitative Analysis of Housing Conditions in Hamadan Province by using Numerical Taxonomy and Williamson’s model

Nowadays, housing sector is considered as one of the most important developmental sectors in a society being taken as an indicator of social status and one of the main urban land uses. The quantity and quality of housing indicates the socioeconomic status of cities. Housing is an indicator of the quality of life and social welfare. The activities in the housing sector not only contribute to a vital human need, but they also serve an important role in economic development and creation of jobs for the growing population. The present study investigates housing conditions, accommodation needs, priorities, and the ranking of cities in Hamadan province in terms of qualitative and quantitative housing conditions in order to contribute to housing planning in the province. The research variables include ranking of cities based on housing indices, calculation of residential units destruction, estimation of housing destruction rate, computing interregional gap index and determination of critical provincial points in terms of housing indices. The type of the research is applied and scientific. The study adopted a descriptiveanalytical method using quantitative models. The results showed that the townships of Bahar, Kabudarahang, famenin and Tuyserkan had the worst housing conditions in the province while Hamadan, Malayer and Asadabad had the best housing conditions. Moreover, the housing destruction rate was 2.6 percent in Hamadan province with 2 percent in urban areas and 3 percent in rural areas.