تحلیل مهاجرت و تحرک مکانی به نواحی روستایی استان گیلان

شناسایی روند های موجود در جابه جایی و تحرک درون سرزمینی جمعیت باعث می شود تا سیاست گذاری های جمعیتی بر پایۀ اطلاعات متقن و مبتنی بر واقعیت های موجود باشد.این مقاله با رویکردی جغرافیایی،ابعاد مهاجرت و تحرک مکانی به نواحی روستایی گیلان را به استناد جمع آوری اطلاعات از کل روستاهای استان بررسی و تحلیل نموده است. بر اساس اطلاعات اخذ شده 180467 نفر مهاجر در قالب 61597خانوار احصاء شده است، که 75 درصد به صورت موقت و در قالب مهاجرت های معکوس و 25 درصد نیز اسکان دائم در قالب مهاجرین بازگشتی هستند. مهاجرت های معکوس عمدتا به سمت روستاهای جلگه ایی و کوچگاه مهاجرین دائم عمدتاً روستاهای کوهستانی استان بوده است. روستاهای شهرستان رشت با 37/4درصد، لاهیجان با 7.6 درصد ورودسر با 7 درصد بترتیب بیشترین میزان استقرار در روستاها را تجربه کرده اند. استان تهران با 47 درصد واستان های اصفهان با 12/8 درصد،اردبیل با 9/9 درصد و البرز با 5/9 درصد مهمترین استان های مهاجرفرست به روستاهای استان محسوب می شوند.یافته های این پژوهش نشان داد که این حرکت جمعیتی تابعی از جریان مدرنیزاسیون،نابسامانیهای زندگی در شهرهای پرجمعیت،مخاطرات اقلیمی و کمبود آب در استانهای مرکزی و جنوبی،رونق گردشگری و گذران اوقات فراغت و بالاخره فراغت از کار و بازنشستگی می باشد.

Analyzing the Migration and Spatial Mobility to Rural Areas of Guilan Province

Identifying the trends of movement and intraterritorial mobility of the population makes the population policies based on reliable information and existing facts. This article aimed to study and analyze the dimensions of migration and spatial mobility to rural areas of Guilan province with a geographical approach based on collecting information from all villages of the province.  According to the obtained information, there are180,467 immigrants in the form of 61,597 households, of which 75% are temporary and reverse migrations, and 25% are permanent residents in the form of returning migrants. Reverse migrations have been mainly to the lowland villages, and the settlements of the permanent migrants have been mainly to the mountainous villages of the province. The villages of Rasht with 37.4%, Lahijan with 7.6%, and Rudsar with 7% have experienced the highest settlement rate in the villages, respectively. Tehran province with 47% and Isfahan with 12.8%, Ardabil with 9.9% and Alborz with 5.9% are the most important migrating provinces to the villages of the Guilan. Findings showed that this population movement resulted from modernization, living disorders in densely populated cities, climate risks and water shortages in the central and southern provinces, tourism boom and leisure, and finally, retirement.