مطالعه آزمایشگاهی کاشت چسبی میلگرد در بتن برای بهسازی لرزه ای در شرایط کارگاهی ایران

یکی از روش‌های تقویت و بهسازی سازه‌های بتنی استفاده از کاشت میلگردها در مقاطعی از عضوهای سازه‌ای است که ظرفیت باربری آن‌ها برای کاربری‌های موجود کافی نبوده و نیاز به تقویت و مقاوم‌سازی دارند. هدف اصلی در این پژوهش بررسی کارآئی و ایمنی کاشت میلگرد در شرایط کارگاهی نسبتا خوب در ایران است. بدین معنی که با فرض رعایت ضوابط آیین نامه aci 318-19 و شرایط اجرایی نسبتاً خوب، اثر پارامترهایی همچون چسب موجود در ایران، طول مهار و کاشت گروهی در نمونه مسلح و غیرمسلح بر رفتار میلگرد کاشت شده چگونه خواهد بود. در این پژوهش، هشت آزمایش کشش بر روی میلگردهای کاشت شده توسط چسب اپوکسی دوجزئی هیلتی در نمونه‌های بتنی مسلح و غیرمسلح انجام شد تا نوع شکست و عوامل تاثیرگذار در رفتار آن مورد ارزیابی قرار گیرد. نتایج مطالعات حاکی از آن است که با افزایش عمق کاشت از 10 برابر قطر میلگرد به 15 برابر قطر میلگرد، ظرفیت اسمی کششی میلگرد 20 درصد افزایش پیدا می کند. در کاشت گروهی میلگرد با کاهش فاصله کاشت از 3 برابر عمق کاشت به 5/1 برابر عمق کاشت، کاهش 20 درصدی در مقاومت اولیه بین چسب و بتن در اثر ایجاد ترک بین دو میلگرد کاشت شده مشاهده شد. در نهایت، نتایج به دست آمده از آزمایشات با روابط آیین نامه aci 318-19 مقایسه گردید که نشان داد آیین نامه با ضریب اطمینان مناسبی (حداقل 5/1)، ظرفیت میلگردها در کشش را پیش بینی می کند.

Experimental investigation of post-installed adhesive anchors in concrete members under pullout action

One method of rehabilitation of concrete structures is the use of post-installed adhesive anchors in structural members whose load-bearing capacity is not sufficient for existing practices and needs reinforcement and rehabilitation. The main purpose of this study is to investigate the efficiency and safety of installing anchors based on ACI 318-19 recommendations and under local workshop conditions. The study focuses on the effects of parameters such as the adhesive used in Iran, the embedment depth, and either single or group use of the anchors in both reinforced and unreinforced concrete members. In this study, eight tensile tests are carried out and pullout capacity and failure modes are examined. The results show that by increasing the embedment length from 10da to 15 da, the nominal tensile capacity has increased by 20%. By reducing the rebar spacing from 3hef to 1.5hef in a group of anchors, due to cracking between anchors, the initial strength between adhesive and concrete has decreased by 20%. Finally, the results are compared with the equations of ACI 318-19, and it is observed that the equations predict the capacity of the anchors with a factor of safety of at least 1.5.