تاثیر پیلاتس درمانی بر عملکرد جسمانی و کیفیت زندگی در زنان مبتلا به ام اس

چکیدهمولتیپل اسکلروزیس (ام اس) یک بیماری مزمن و ناتوان‌ کننده سیستم عصبی است که میلین سیستم اعصاب مرکزی را تخریب می‌کند. برخی از عوارض این بیماری ناهنجاری های قامتی، شناختی و حرکتی می‌باشد. در این راستا، هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرینات پیلاتس درمانی بر عملکرد جسمانی و کیفیت زندگی در زنان مبتلا به ام اس است. این پژوهش نیمه‌تجربی و کاربردی به شیوه میدانی و به‌صورت پیش‌آزمون- پس‌آزمون انجام شد. بدین منظور، 40 زن سال مبتلا به ام.اس به‌صورت در دسترس انتخاب گردیدند و به‌‌طور تصادفی به 2 گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. از ابزارهای مقیاس وضعیت گسترش ناتوانی (edss)، آزمون برخاستن و رفتن زمان دار (tug)، مقیاس اختلالات تنه (tis)، مقیاس تاثیر خستگی اصلاح شده (mfis) و پرسشنامه کیفیت زندگی بین المللی مولتیپل اسکلروزیس (musiqol) در این تحقیق استفاده شد. گروه تجربی به مدت هشت هفته تمرینات پیلاتس درمانی و گروه کنترل در این مدت تمرینات سنتی را انجام دادند. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون های ویلکاکسون و یو من ویتنی بهره گرفته شد. نتایج نشان داد که گروه تجربی در آزمون tug، میزان خستگی و کیفیت زندگی وضعیت بهتری نسبت به گروه کنترل پس از مداخله تحقیق داشتند، اما در مقیاس tis تفاوت معناداری بین دو گروه وجود نداشت. پیلاتس درمانی منجر به تغییرات قابل توجهی در کیفیت زندگی و آزمون های عملکرد جسمانی شد، بنابراین می توان از آن برای بیماران ام اس به طور مطمئن استفاده کرد. اثرات طولانی مدت پیلاتس درمانی همراه با تعداد نمونه بیشتر می تواند در مطالعات آینده مورد توجه قرار بگیرد.