مقایسه اثر 12 هفته تمرین پیاده روی اینتروال شدید و تصویرسازی ذهنی بر شاخص های گلایسمیک و نیمرخ لیپیدی زنان مبتلا به دیابت نوع دو

زمینه و هدف: دیابت نوع دو یک بیماری چند عاملی است که استفاده از تمرینات جسمانی و روانی ممکن است باعث بهبود علائم این بیماری شود. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی تمرین پیاده روی اینتروال شدید و تصویرسازی ذهنی به روش سیلوا بر شاخص های گلایسمیک و پروفایل لیپیدی زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش تحقیق: 30 زن دیابتی میانسال به طور تصادفی به سه گروه تمرین، تصویرسازی ذهنی و کنترل تقسیم شدند. آزمون گلوکز ناشتا، انسولین ناشتا، هموگلوبین گلیکوزیله، مقاومت انسولینی، تری گلسیرید، لیپوپروتئین پرچگال، لیپوپروتئین کم چگال اندازه گیری شد. برنامه های تمرینی به مدت 12 هفته (3 جلسه در هفته پیاده روی و 7 جلسه در هفته تصویرسازی) انجام گردید. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس و t زوجی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: گلوکز ناشتا، انسولین ناشتا، هموگلوبین گلیکوزیله، مقاومت انسولینی، تری گلسیرید، لیپوپروتئین پرچگال، لیپوپروتئین کم چگال در هر دو گروه پیاده روی اینتروال شدید و تصویرسازی ذهنی نسبت به گروه کنترل بهبود معنی داری داشتند. اما، بین دو گروه تمرین ورزشی و تصویرسازی ذهنی تفاوت معنی داری در هیچ یک از متغیرها وجود نداشت. بحث و نتیجه‌گیری: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که هر دو تمرین پیاده روی اینتروال شدید و تصویرسازی ذهنی به روش سیلوا می تواند باعث بهبود شرایط گلایسمیک و نیمرخ لیپیدی زنان مبتلا به دیابتی نوع دو شود. ولی، اثربخشی تمرینات پیاده روی اینتروال شدید ممکن است بیشتر از تصویرسازی ذهنی باشد. همچنین، ترکیب این دو روش ممکن است اثربخشی بیشتری داشته باشد که به پژوهش های بیشتری نیاز است.