آسیب‏شناسی و مددکاری فرهنگی (با رویکردی از معرفت دینی اسلام)

یکی از مهم‏ترین عرصه‏های شناختی، توجه به نیازهای انسانی و فرهنگی نسل پویای دانشگاهی است. مددکاری فرهنگی راهی است برای تمرکز بر نحوه‌ی ارتباط فرهنگی مردم با یکدیگر و ارایه راه حل در تعارضات و مشکلات. هدف این پژوهش گشودن دریچه‌ای به سوی پاسخ‌گویی خلاق به سلسله نیازهای انسانی در دانشگاه و سازمان‏های فعال آموزشی است. روش تحقیق، با رویکرد جامعه‏شناسی تاملی، روش اسنادی کیفی است. روش هرمنوتیک نیز که منطق تحلیل به ویژه در حوزه متون دینی و میان فرهنگی است، دستور کار بوده است. از یافته‏های مهم پژوهش، می‏توان این موارد را اشاره کرد: برای ایجاد تغییرات مثبت در مسایل فرهنگی موجود، به توجه و تمرکز حرفه‌ای در برنامه‏سازی‌های فرهنگی و سرمایه‌گذاری از منظر دین شناختی و مدیریت فرهنگی، نیاز است. نشست‌های گفتمانی هیات‌های اندیشه‌ورزو در ساختارهای گوناگون مشارکتی مانند مدارس، رسانه ملی، دانشگاه‏ها و.. با رویکرد مددکاری فرهنگی، نگرش‌ها و گرایش‌هایی را احیاء و فعال می‏سازد که موجبات کاهش بسیاری از آسیب‏های فرهنگی موجود را فراهم می‏آورد. بر اساس نتایج حاصله محور قرار دادن اولویت کارکردی مقولات مهمی مانند امداد و تعاون، توجه به فرآیند اساسی عزت نفس و هویت، و ارتقای اطلاعات با ملاحظه مراتب وجودی آدمی، گامی مهم در حل و فصل مسائل سواد فرهنگی و خدمات فرهنگی جامعه کنونی می‌باشد.