واکاوی تاثیر فرهنگ فقر در جامعه با تمرکز بر آراء و اندیشه‏های امام علی(ع) در نهج‏البلاغه

یکی از مهم‏ترین دغدغه‏های دیرینه‌ی بشر، تامین رفاه افراد جامعه و رفع فقر بوده است. اما به دلایلی مانند اختناق و ستمگری‌های بی‌رحمانه‌ی ثروت‌اندوزان حاکم و بی‌عدالتی و جاه‌طلبی آنان هرگز محقق نمی‌شد. با ظهور اسلام این دغدغه جدی‌تر شد. آیات و روایات بسیاری نیز موید این ادعاست. نوشتار پیش رو که با رویکردی “توصیفی تحلیلی” و مبتنی بر مطالعات کتابخانه‌ای انجام شده، درصدد پاسخ به این سوال است که امام علی(ع) برای برون رفت از نتایج و پیآمدهای فقر بر جامعه چگونه نظر افکنده است؟ یافته‏ها حاکی از آن است که بیانات و اقدامات امام علی(ع) در این زمینه، غالبا ناظر بر روشی تربیتی و پویشی عمومی است که در صدد تربیت آحاد افراد جامعه و نهادینه کردن فرهنگ نوع‌دوستی و مسئولیت‌پذیری اجتماعی برای مقابله با فقر می‌باشد که با تلاش اقشار ضعیف، مسئولیت‌پذیری و همیاری ثروتمندان و عدالت‌ حاکمان در قالب معیار‏های اخلاقی، انسان‌مداری و آخرت‌گرایی امکان‌پذیر خواهدبود. گرچه گروه‏های‌ مورد خطاب امام(ع) در اجرای این امر تمام نوع بشر است؛ اما ایشان به طور اخص، فقرا، قشر متمکن جامعه ومدیران حکومتی را مخاطب قرار داده و برای هر کدام وظایف خاصی را مشخص کرده‌اند.