رهیافت‏های کاهش فرهنگ فقر در قوانین کیفری شکلی ایران

فرهنگ فقر، مجموعه‏ی الگو های رفتاری و ارزش های اجتماعی است که در تمایز با فرهنگ عمومی جامعه، ویژگی سازگار پذیری را در میان قشر فقیر جامعه در پی شیوه‏ی زندگی مبتنی بر گریز ناپذیری از فقر و پیامد های آن در بر داشته که فرا تر از جنبه‏ی سلبی اوضاع نا بسامان معیشتی آن، نوعی درماندگی و بیگانگی از جامعه را به این قشر القاء می‏نماید که در آموزه‏های دینی نیز به آن توجه شده است. به دلیل تداول و تداوم این هنجار های نا مطلوب فرهنگی در میان تهی-دستان جامعه و توارث آن به دیگر نسل ها، راهکار های کاهش فرهنگ فقر در مقایسه با راهبرد های بهبود وضعیت معیشتی فرو دستان جامعه، تاثیری ژرف و شگرف تر دارد. مطالعه‏ی حاضر به بررسی رویکرد مقنن در قبال کاهش فرهنگ فقر نسبت به تجسم نا پسند ذهنی قشر فقیر جامعه در خصوص عدم امکان تظلم خواهی و عدالت طلبی آن ها از طریق داد خواهی در دادگستری و رهیافت‏های آن در قوانین و مقررات کیفری شکلی پرداخته است تا با استفاده از شیوه‏ی تحقیقی توصیفی تحلیلی، به فرا خور امعان نظر در اندیشه‏ی سیاسی امام علی(ع)، اصل دسترسی رایگان به دادگستری را فرا تر از ایجاب اصل دسترسی ارزان به دادگستری در حقوق عرفی در راستای حمایت حقوقی از فقیران اصطیاد و استنباط کرد و نمود های این اصل را با بررسی قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 4 اسفند 1392 با اصلاحات و الحاقات بعدی مجلس شورای اسلامی در قالب ظرفیت قانونی معافیت از پرداخت هزینه‏های مستقیم و غیر مستقیم فرآیند دادرسی کیفری نا توانان مالی و نهاد-های وکالت معاضدتی و تسخیری در نظام حقوقی ایران معرفی نمود.