محوریت و پایه بودن آموزش در نظام آموزشی: بحثی پیرامون توجه به یک روش استاندارد و مورد اجماع در آموزش

یکی از دلایل توسعه و پیشرفت نظام آموزشی در هر کشوری روشن بودن فلسفه آموزش و پرورش است. این فلسفه علاوه بر اهمیت و کاربردی که در برنامه ریزی آموزش و پرورش دارد در تعیین اهداف، محتوی و انتخاب روش های آموزش کاربرد موثرتری دارد. برخی از محققان ریشه های پیشرفت و ترقی نظام آموزشی کشور آلمان را بیش از هر چیز به داشتن یک روش در آموزش می دانند. فلسفه آموزش در برخی از نظریه های فلاسفه آلمانی مانند هربارت نکته ایی است که می تواند به عنوان یک عامل تعیین کننده مورد بررسی قرار گیرد. حال سوال این است که انتخاب روش های آموزش به عنوان یکی از مهمترین دلایل یادگیری و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان چه اندازه در فلسفه آموزش و پرورش ایران تصریح شده و عملا دست اندرکاران نظام آموزشی به ویژه برنامه ریزان درسی و معلمان به سمت نهادینه شدن روش های آموزش نوین حرکت کردند؟ آیا الگویی در این زمینه وجود دارد؟ آیا براساس نظریه های یادگیری جدید توانستیم به سوی یک رویکرد محوری حرکت کنیم؟ منظور از رویکرد محوری روش های آموزش و تدریس غالب است. میزان هماهنگی و انطباق آموزش با فلسفه آموزش و پرورش چقدر است؟ آیا علاوه بر فلسفه آموزش و پرورش، فلسفه برنامه درسی، فلسفه آموزش و فلسفه شخصی داریم؟ براساس مطالعات و پژوهش های انجام شده و تنوع نظریه های یادگیری که ماهیتا به اهداف، یادگیری، برنامه درسی، فرایند آموزش، محتوای، تجارب یادگیری و ارزشیابی نگاه های متفاوتی شکل گرفته، تنوع در روش ها شکل گرفته، آیا از همه روش ها باید استفاده کرد؟ یا اینکه با الهام از فلسفه آموزش و پرورش و تکمیل این فلسفه در لایه های مختلف می توان به تعداد مشخصی از این روش ها اکتفا نمود؟ در این مقاله سعی شده با استناد به نظریات و دیدگاه های موجود و مراجعه به نظریه های یادگیری و برخی از مکاتب فلسفی به این جمع بندی دست یابد محوریت و پایه بودن آموزش و استفاده از روش های اجماعی و رسیدن به روش استاندارد در آموزش چقدر می تواند هماهنگی فعالیت های آموزش و پرورش را افزایش دهد و کاربرد روش های آموزش در یادگیری دانش آموزان را فراگیر نماید. تلقی و اجماع همه دست اندرکاران و متولیان امور در نظام آموزشی به سمت اجرایی کردن روش محوری آموزش باشد.