تاثیر روان درمانی مثبت نگر بر خودکارآمدی و شادکامی دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر روان درمانی مثبت نگر بر خودکارآمدی و شادکامی دانش آموزان انجام شد. روش پژوهش نیمه-آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر پایه ی سوم دوره ی متوسطه ی دوم شهر ابهر در در نیم سال دوم تحصیلی 98-1397 تشکیل دادند. 30 از آنها به روش نمونه گیری هدفمند به-عنوان نمونه پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15نفر) اختصاص یافتند. درمان مبتنی بردیدگاه روانشناسی مثبت نگر به صورت 8 جلسه 90 دقیقه ای به مدت 2 ماه بر روی گروه آزمایش اجرا شد؛ گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. به منظور جمع ۀوری اطلاعات از پرسشنامه های خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران (1982) و شادکامی آکسفورد آرگایل (1989)، استفاده شد. یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون افراد گروه های آزمایش و کنترل در متغیرهای خودکارآمدی و شادکامی تفاوت معناداری وجود داشت. درمجموع، با توجه به نتایج حاصل از این پژوهش میتوان گفت که روان درمانی مثبت نگر بر افزایش خودکارآمدی و شادکامی دانش آموزان، تاثیر داشت.