تحلیلی بر راهبردهای توسعه فناوری در نظام آموزش عالی جمهوری اسلامی ایران

به طور کلی توسعه فناوری ناظر بر تمامی تلاش ها و فعالیت هایی است که برای ارتقای سطح فناوری صورت می گیرند. به زعم بسیاری از صاحبنظران و جامعه خبرگان، سیر تحولات فناوری در نظام آموزش عالی کشورمان با برنامه ریزی های مستقیم و دخالت های دولت همراه نبوده، و بخش های آموزشی غیردولتی توان و انگیزه کافی برای توسعه فناوری و رقابت با سایر کشورها را ندارند، فلذا در فرایند توسعه فناوری درون زا با مشکلات پیچیده تری مواجه هستیم و دخالت بیشتر دولت در تدوین راهبردها و برنامه ریزی ها لازم و ضروری به نظر می رسد. فلذا این تحقیق با هدف بررسی و تحلیل راهبردهای توسعه فناوری در نظام آموزش عالی جمهوری اسلامی ایران انجام و از نوع کاربردی بوده و به روش توصیفی- تحلیلی و بررسی مقالات، یافته ها و نظرات مسئولین و مدیران رده عالی نظام مزبور، و نیز کتب مربوطه با رویکرد زمینه ای انجام شده است. اطلاعات لازم برای این تحقیق علمی-مروری از طریق جستجوی کتابخانه ای و بانک های معتبر اطلاعاتی داخلی جمع آوری شده و به منظور دست یافتن به دیدگاه های جدید و ژرف نگری در موضوعات مرتبط با پژوهش، روش تحلیل، افزون بر روش تکیه بر موضوعات نظری و تحلیل سیستماتیک با هر دو رویکرد ژرفانگر و پهنانگر، استفاده از تکنیک های تحلیل توصیفی بوده است. نتیجه تحقیق نشان می دهد که نقش فناوری در آموزش عالی در دو عرصه ظاهر می شود، نخست اینکه موسسات آموزش عالی باعث گسترش فناوری های جدید می شوند. دانشگاه ها، کانون اصلی نوآوری به شمار می آیند و دانشگاه پژوهش محور، منبع مهم گسترش فناوری در کشور است. دوم اینکه سازمان های آموزش عالی از فناوری جهت انجام وظایف آموزشی، پژوهشی و مدیریتی خود سود می برند. مدرسان و سیاست گذاران، فناوری را راه حلی برای بسیاری از معضلات، همچون بهبود کیفیت آموزشی، کاهش هزینه ها، افزایش بهره وری، توسعه دسترسی به آموزش و تسهیل در همکاری های پژوهشی تلقی می نمایند.