بررسی رابطه هوش هیجانی و خودکارآمدی با پیشرفت تحصیلی دانشجویان دبیری دوره کارشناسی دانشگاه تربیت دبیر شهید رجائی

فرضیه اصلی پژوهش بر این بود که میان هوش هیجانی و خودکارآمدی با پیشرفت تحصیلی دانشجویان، رابطه وجود دارد. در این پژوهش از ترکیب دو روش کیفی بر اساس مطالعات کتابخانه ای و روش کمی، بر اساس یافته های آمار توصیفی و استنباطی و نیز توصیف ماتریس داده ها، این ارتباط مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحلیل نشان می دهد، بین هوش هیجانی دانشجویان به صورت مثبت، مستقیم رابطه معنادار وجود دارد. این بدین معنا است دانشجویانی که هوش هیجانی بالاتری دارند در تحصیل و پیشرفت درسی موفقیت بیشتری کسب می کنند. به نظر می رسد حساسیت و هوش هیجانی بالاتر به دانشجویان کمک می کند تا نیازهای دیگران را درک کنند و حداقل با همدلی به آنها کمک کنند، و با کنترل بر احساسات خود، حس مسئولیت پذیری در خود را تقویت کنند. بر اساس نتایج حاصل از مدل تجربی، بین رفتار خود- کارآمدی دانشجویان و پیشرفت تحصیلی به صورت تکی رابطه وجود ندارد. در کل مدل نهائی خود-کارآمدی در نقش واسطه ومیانجی رابطه معنی داری با پیشرفت تحصیلی دارد. بین هوش هیجانی و رفتار خود-کارآمدی دانشجویان رابطه وجود دارد. نتایج تحلیل مسیر نشان می دهد، بین هوش هیجانی و رفتار خود-کارآمدی دانشجویان به صورت مثبت و مستقیم و نیز به صورت غیرمستقیم با خود-کارآمدی رابطه معنادار وجود دارد، بدین معنی که هر قدر که هوش هیجانی دانشجویان بیشتر باشد، خود- کارآمدی را افزایش می دهد، در نتیجه به صورت غیر مستقیم در پیشرفت تحصیلی هم تاثیر می گذارد.