سرمایه وقف و رویکرد سیاست های توسعه ایران

با توجه به ظرفیت کارکردی وقف در حوزه های گوناگون اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی، در این تحقیق تلاش گردیده این پرسش بررسی شود که در فرآیند توسعه کشور برای ظرفیتی بی بدیل همچون سرمایه های وقفی، چه رویکرد سیاستی حاکم بوده است؟. داده های مورد نیاز از محتوای شش برنامه توسعه کشور پس از انقلاب احصاء شده است. به منظور تحلیل داده ها از تحلیل محتوای کمی و کیفی استفاده شده است. واحد تحلیل گزاره های محتوایی اسناد توسعه با مضمون وقف بوده است. تحلیل محتوای انجام شده به کمک روش تحلیل محتوای عرفی بوده است. بنا به برآیند این مطالعه، سرمایه انگاری وقف در محتوای سیاست های توسعه کشور از ابتدای انقلاب تاکنون چندان مشهود نبوده است و بیش از آنکه وقف، سرمایه ای برای کم رسانی به مدیریت مالی کشور و گریز از اقتصادی متکی بر نفت باشد، گویا موضوعی برای فزونی بخشیدن به ستون هزینه های کشور است. از برنامه پنجم، تلاشی اندک به منظور سوق دادن سرمایه های وقفی به موضوعات هزینه بر کشور دیده می شود. در برنامه ششم، در ادامه رویکرد سرمایه انگاری وقف در سیاست های توسعه (که از برنامه پنجم آغاز گردید) موضوعات مهمی همچون علم، رفاه اجتماعی و توسعه فرهنگی به عنوان زمینه های صرف ثروت و سرمایه وقف در نظر گرفته شده است.