استعاره وقف و کاربرد آن در تبیین نظریه سیاسی حکومت در عصر غیبت با تاکید بر اندیشه آیت‌الله نایئنی

ضرورت حکومت، جایگاه و فهم کار ویژه‌های حکومت و دولت متاثر از نحوه فهم آن از سوی حکومت‌گران است. در اندیشه سیاسی اسلامی یکی از ضروریات زندگی بشر، حکومت است که این حکومت به زندگی سیاسی اجتماعی انسان که نوعاً مدنی بالطبع است، جهت می‌دهد. متفکرین اسلامی برای تعیین شکل حکومت از روش‌های خاصی بهره‌ برده‌اند. یکی از این‌ روش‌ها، استفاده از استعاره‌های فقهی-سیاسی می‌باشد. در حوزه اندیشه سیاسی اسلامی استعاره‌ها نقش تعیین‌کننده دارند که با شناخت هر یک از آن‌ها می‌توان به ماهیت و نوع نظام سیاسی اسلامی پی برد. استعاره وقف یعنی تبیین نظام سیاسی مسلمانان با تکیه‌بر تمثیل وقف در دوره جدید. به نظر بعضی از اندیشمندان و متفکرین اسلامی مانند مرحوم محمدحسین نائینی بهترین نوع حکومت، حکومتی است که معصوم(علیه‌السلام) در راس قدرت آن باشد چون او با استفاده از قوه عصمت قدرت را در چارچوب‌های قانونی آن محدود می‌کند و مانع از خود‌سرانگی در جامعه اسلامی می‌شود. او همچنین بیان می‌کند در نبود معصوم(ع)، باید در زمان غیبت فقیه جامع‌الشرایط باشد که از موقوفه خداوند حفاظت کند و ناظر بر آن باشد. در همین میان ایشان با استفاده از استعاره وقف شکل خاصی از حکومت را در عصر غیبت ترسیم می‌نماید.