رویکردی به الگوی بومی پیشرفت از منظر پارادایم پسا توسعه‌گرایی

پساتوسعه گرایی به نگرشی از توسعه اطلاق می شود که از نظریات سنتی توسعه پا را فراتر گذاشته و فرهنگ و شرایط بومی را به عنوان محور توسعه قرار می دهد. نظریات نوسازی که توسعه یافتگی را الگوبرداری از غرب می دانستند و نظریات وابستگی که به قطع ارتباط با غرب اذعان داشتند، هر دو دسته از این دیدگاها در این ویژگی مشترک بودند که بدون توجه به شرایط بومی و ویژگی های انسانی ، نسخه های توسعه را جهان شمول تلقی می کنند که برای همه کشورها کاربرد مشترکی دارد. با توجه به ناکامی نظریات کلاسیک و مدرن توسعه در برآوردن نیازهای بشری، ایده و مفهوم خطی توسعه در نظریات توسعه به چالش کشیده شد. اما پساتوسعه گرایی از چنین دیدگاهی می گسلد و به شرایط محلی، ویژگی های ارزشمدار انسانی، فرهنگ و چهارچوب محلی روی می آورد. هدف این مقاله که با روش کتابخانه ای و تحلیل اسنادی صورت گرفته است، سعی دارد تا به بررسی الگوی بومی پیشرفت از منظر پسا توسعه گرایی بپردازد. با توجه به اینکه کشور ایران از منابع غنی و فرهنگ و تاریخ دیرینه ای برخوردار است ، الگوی بومی پیشرفت متناسب با وضعیت داخلی کشور می تواند موفق باشد که در این میان توجه به شرایط جهانی و بسترسازی مناسب از جمله تمرکز زدایی، اهمیت نهادهای غیردولتی و مردم نهاد، توجه جدی به نیروی انسانی، تقویت جامعه مدنی، مدیریت منابع و مشارکت دموکراتیک از پیش نیازهای اساسی برای الگوی بومی پیشرفت می باشند.