نسبت تامین اجتماعی و مشروعیت در نظام جمهوری اسلامی ایران و بازتاب آن در تحقق الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت

گفتگو دربارة مقولة مشروعیت سیاسی، تاریخ و حیاتی به درازای زندگی اجتماعی– سیاسی انسان دارد. چون تداوم و ثبات نظم اجتماعی در گرو توضیح هنجاری آمریت و اطاعت سیاسی است. از این رو همه نظامهای سیاسی، علی رغم شکل، ماهیت، نوع رژیم و مبانی و منشا حاکمیت و مشروعیت، نیاز به مشروعیت دارند. نظام سیاسی اسلام که در آن رابطة بنیادین میان نهاد دین و دولت مورد نظر است، از این قاعده کلی مستثنی نیست و در آن مسالة مشروعیت ابعاد تازه‎تر و پیچیده‎تری پیدا می‎کند. این پیچیدگی در اصل به رابطة دین و سیاست و همچنین به اندیشه حاکمیت دین بر روابط اجتماعی و خودمختاری انسان درسرنوشت فردی و اجتماعی‎اش باز می‎گردد. تامین اجتماعی حمایتی است که جامعه در زمینه تامین نیازهای معیشتی افراد، به خصوص در مواقع قطع و یا کاهش درآمد، بیماری، بیکاری، سالمندی، ازکارافتادگی و مانند آن به عمل می‌آورد. بر پایه آیات نورانی قرآن کریم و روایات معصومین علیهم السّلام این موضوع یکی از اهداف و برنامه‌های اصلی اسلام است و در جامعه نبوی(ص) و امتداد آن در دهه‌های نخستین هجری، الگویی از تامین اجتماعی بر مبنای آموزه‌های اسلامی ارائه گردید که دست‌آوردهای چشمگیری در زمینه رفع فقر و تامین نیازهای معیشتی آحاد مردم به همراه داشت. در پژوهش حاضر به این نکته تاکید می شود که تامین نیازهای ضروری و اولیه جامعه در مشروعیت بخشیدن به جامعه به صورت لازم و ملزوم یکدیگر می باشند براین اساس اگر در جامعه افراد آن از این مزایایی حداقلی اجتماعی برخوردار گردند بیشترین مشروعیت را به جامعه خواهد بخشید.