نسبت اختلال هنجاری با اختلال در پیشرفت

تجربیات روزمره و شواهد و اطلاعات موجود حاکی از آن است که در درون ساختارهای فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی جامعه ایران عناصر و مولفه هایی وجود دارد که با یکدیگر هماهنگ و همساز نیستند. این وضعیت خاص شرایط داخلی ساختارهای یاد شده نیست، بلکه در روابط چندگانه میان ساختارها ونهادهای اصلی جامعه نیز همین شرایط جاری است. این ویژگی که از آن تحت عنوان اختلال هنجاری یاد می شود، خود دارای چهره های مختلفی نظیر قطبی شدن هنجاری، تضادهنجاری، ناپایداری هنجاری، ضعف هنجاری و بی هنجاری می باشد. افزون براین ناسازه ها و اختلال ها دارای خاصیت هم افزایی هستند و یکی دیگری را به دنبال می آورد. پیامدهای مختلف این شرایط ابتدا در سطح مناسبات میان فردی انعکاس پیدا می کند و به تدریج به سطح گروهی، سازمانی، جامعوی و درنهایت به سطح کلان جامعه تسری پیدا می کند. شرایط یادشده بر میزان کارایی سیاست ها برنامه ها وخط مشی های نظام جمهوری اسلامی ایران تاثیر خواهد گذاشت و قادراست اثربخشی و عملکرد موفقیت آمیز سیاست ها و برنامه ها و درواقع پیشرفت جامعه را با مشکل مواجه سازد. نویسندگان این نوشتار درنظردارند با تکیه بر روش نظری تحلیلی ابتدا به واکاوی مفهوم پیشرفت بپردازند. سپس زمینه پیدایش اختلال های هنجاری و آثار و پیامدهای آنها را بررسی نمایند. در ادامه به این نکته می پردازند که درچنین شرایطی چه تمهیداتی باید فراهم آید تا آثارمنفی ای که اختلال های هنجاری برای پیشرفت جامعه ایجاد می کنند؛ کاهش پیدا کند یا تعدیل شود.