مدیریت راهبردی امنیت شیعه در مناسبات امامان معصوم با شیعیان به عنوان الگوی بهره گیری از ظرفیت شیعی صدور انقلاب اسلامی

مناسبات امامان معصوم و شیعیان در دو دوره قابل تحلیل است. دوره اوّل، دوره میانه ی امامت امیر مومنان (ع) تا آغاز امامت امام سجّاد (ع) و دوره دوم، تا شهادت امام حسن عسکری (ع) را در بر می گیرد. دوره اوّل چهار ویژگی دارد: شخصیت خاصّ سیاسی امامان، تربیت اعتقادی شیعیان، چالش با شیعیان سیاسی و نبود امنیت جانی برای شیعیان. مدیریت راهبردی امامان برای امنیت شیعه در این دوره عبارت از آموزش و تربیت شیعیان و کوشش در دو سویه ی امنیت سخت و امنیت نرم است. امّا دوره دوم، دوره نظام سازی و طرح ریزی دولت سایه در جهت مدیریت راهبردی امنیت شیعه در برابر نظام سلطه و تنظیم روابط ایشان است که به حکم استقراء مشتمل بر نظام اجرایی، نظام آموزشی، نظام مالی، نظام قضائی، نظام ارتباطی و نظام فرهنگی است که نظام جامع اداریِ پنهان را شکل می دهد و امامان به عنوان رهبران جریان اعتراض از آن بهره جسته اند تا از نابودی شیعه جلوگیری شود. پیشنهاد نویسنده، به کارگیری و تطبیق عصری این فرایند راهبردی در جهت صدور انقلاب اسلامی و افزایش گستره تمدن نوین اسلامی در سایر کشور های جهان با استفاده از اقلّیت شیعیان است.