گذار ازالگوی پیشرفت خطی نخبه گرایانه به الگوی پیشرفت غیرخطی مشارکتی در تحلیل پیشرانها

اسناد الگوی پیشرفت اسلامی ایرانی، اسنادی بالادستی می باشد که نصب العین قوای سه گانه و نهادهای حاکمیتی خواهد بود که به اعتبار آن آینده ای مطلوب را برای کشور ترسیم گردد. موانع و اشکالات متعددی در مقابل تحقق آمالهای مرکز الگوی پیشرفت وجود دارد که باید با اتخاذ تدابیر لازم و بهره گیری از نقطه نظرات مختلف در جهت اعتلای اهداف خود اهتمام وافر نماید. از جمله این موانع و اشکالات، وجود رویه خطی نخبه ای که در پساپشت پیش فرضهای حاکم بر الگو وجود دارد ، در حالیکه شرایط حاکم بر جهان پیرامون، به علت وجود پیشرانهای متکثر، کاملا متفاوت و بصورت غیرخطی مشارکتی میباشد. در شرایط غیرخطی، تکامل و پیشرفت تابع سامانه(سیستم) پیچیده و آشوبناک میباشد و پیشرانها به مثابه متغیرهایی هستند که در چنین فضای ناشفاف و فازی ، نه تابع روابط خطی یکطرفه علی معلولی میباشند و نه اینکه دیگر اجماع نخبگانی منفک از اجتماعات متنوع مردمی از کفایت لازم در آینده اندیشی برخوردار میباشد. مقاله حاضر، ضمن نقد رویه های حاکم بر سندسازی مرکز الگوی پیشرفت، تحقق هر برنامه و سندی را مستلزم توجه به دو عامل میداند : 1.توجه به ساختارها و تاثیرات متقابل پیشرانها در سامانه ای پیچیده و غیرخطی از جمله شناخت عدم قطعیتها؛ 2. تنظیم کلیت صورتبندیهای اسناد پیشرفت به اعتبار روشهای آینده پژوهی مشارکت جویانه که با شکل گیری دولت الکترونیک قابل پیاده سازیست. در این مقاله، گردآوری مطالب بصورت کتابخانه ای بود و به شیوه ای تحلیلی توصیفی تهیه گردید.