تبیین مفهومی تعادل فضایی به عنوان یک عامل پیشران در تدابیر سرزمینی الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت

تعادل فضایی که ترجمان مفهوم عدالت اجتماعی در دانش آمایش بنیادین است از جمله محورهای اصلی در این حوزه بشمار می آید و انعکاسی از روابط تخصیص مرجح درآمدها در فضای زیستی در سطح کلان خود است. اگرچه در قلمرو دانش آمایش منظور از تعادل فضایی، سهم برخورداری جوامع از تسهیلات آموزشی، بهداشتی و... نیست ولی کالبدهای مجسد سرزمینی همواره بیانگر نوع ارتباط ساکنین یک سرزمین در برخورداری از موقعیت های مرجح و برابر است. این مقاله که برگرفته از رساله پسادکتری مورد حمایت معنوی مرکز الگوی اسلامی پیشرفت است با هفت متغییر در حوزه مکان و 21 متغییر در قلمرو هویت اجتماعی و فرهنگی و با اتکا به منطق ریاضی در چارچوب شیوه پدیدارشناسی وضعیت تعادل فضا در ایران را به واکاوی نشسته و با آزمون سیزده شهر بزرگ در ایران مرکزی به دستاوردهای ذیل نائل آمده است.*تعادل فضایی در آمایش بنیادین در قالب مفهوم ظرفیت هویت زیستی (b.i.c.c) که مشتمل بر نگاره های طبیعی و اجتماعی است تعریف می شود.*نگاره های طبیعی در معادله جبری)+.0087(vl)+74.674 ia= 3e .9(vl2 تبیین پذیر است.*نگاره های اجتماعی در سه مولفه ضریب دسترسی (tc) ،ضریب شکل (fc) و ضریب سطح جمعیت (ae) تعریف می شود. *با محاسبه نگاره های طبیعی و نگاره های اجتماعی میتوان وضعیت هر زیستگاه را در شرایط فعلی در مقایسه با سال مبنا بدست آورد.*با محاسبه چهار مولفه سرمایه، هزینه، مساحت و جمعیت میتوان با منطقی ریاضی به متغییرهای مولد ناتعادلی فضایی در ایران مبادرت نمود.