خمیره ازلی حکمت سهروردی

از قدیم الایام غایت عمل تمام سالکان، رسیدن به معارف الهی و تقرب به نورالانوار بوده است. این مهم جز از طریق دریافتن متن واقع و شهود قلبی محقق نمی شود. انسان با ریاضت کشیدن و پرهیز از دنیا و بی-رغبتی نسبت به آن، به مقام تجرد و خلع بدن دست پیدا می کند و به عالم بالا متصل می شود و حقایق را به چشم دل می بیند. او در مسیر پر پیچ و خم سلوک با القا کنندۀ معارف یعنی رب النوع خویش هم نشین می شود و از ارشادات او بهره مند می گردد و خمیرۀ واحد حکمت را از او دریافت می کند و آن را اساس و شالودۀ سلوک خود قرار می دهد. در این هنگام سالک این شایستگی را می یابد که به سرچشمۀ نور متصل شود. سهروردی به تامل در آیات شریفه قرآن پرداخته است و در پرتو نور آن، راه خود را به سوی حقیقت گشوده است. حکمت اشراقی به عقیدۀ سهروردی به خمیرۀ ازلی شناخته می شود. حکمت مشرقی نوعی از حکمت است که «خمیرۀ ازلی» علمای خسروانی و حکمای فارس آن ‌را بنیان نهاده‌اند. این حکمت رشته‌ای از معرفت است که او آن را حکمت خاص می‌خواند. پرسش اصلی این پژوهش آن است که منظور از خمیره ازلی حکمت سهروردی چیست؟ سهروردی در کتب خود از خمیرة ازلی و ابدی یا خمیرة مقدّسه‌ای سخن به میان آورده است که بدون اطلاع از آن نمی‌توان در زمرة حکمای حقیقی جای گرفت. وی در کتاب المشارع و المطارحات، سریان خمیرۀ ازلی حکمت را در دو جانب شرقی (ایرانی و خسروانی) و غربی (یونانی و فیثاغورسی) گزارش کرده است. او خود وارث این امانت گران‌بها است. به عقیدۀ شیخ اشراق برای حکمت، خمیره ای است که هرگز از عالم منقطع نمی شود، یعنی این جوهرۀ حکمت هیچ گاه از بین نمی رود. همچنین، در این پژوهش نگارندگان درصدد هستند تا بدانند چه کسانی می توانند خمیرۀ واحد حکمت که امری ازلی است را از رب النوع انسانی دریافت کنند؟ دستاوردهای این پژوهش عبارتند از: 1. معنای حکمت عبارت است از رسیدن به متن واقع 2. مشخص شدن ریشه های خمیره حکمت 3. شرط رسیدن به حکمت ازلی.