تجلّی امشاسپندان در متن پهلوی گزیده‌های زادسپرم

متن پهلوی گزیده‌های زادسپرم از جمله متون پهلوی قرن سوم هجری است که به قلم یکی از هیربدان زرتشتی به نام زادسپرم نوشته شده است. قرن سوم هجری را می‌توان یک از ادوار پُرکار نویسندگان زرتشتی پس از اسلام دانست که آثارشان تلاشی است در جهت نشان دادن میراث گذشتگان خود. در متن مذکور جلوه‌ی خاصی از امشاسپندان یا همان فزونی‌بخشان جاویدان نشان داده شده است. غالب متون پهلوی تنها به معرفی امشاسپندان و ارتباط آن با رده‌ها و دیگر موجودات مادی و مینوی بسنده کرده‌اند. در حالی که در گزیده‌های زادسپرم اوج نقش و کارکرد امشاسپندان با دقت خاصی مطرح شده است. (همچون متن پهلوی دینکرد ششم) به همین منظور با بررسی و مقایسه سعی بر آن دارد که بر‌پایه آنچه که در گزیده‌های زادسپرم درباره شواهد متنی پیرامون تجلی امشاسپندان آمده و مساله تجلی در نزد عرفای اسلامی به این مساله جوابگو باشد که آیا می‌توان مقوله تجلی را بسان امری واحد در سُنَن مختلف در‌نظر گرفت؟ یا اینکه می‌بایست مسائل مطروحه در متون پهلوی من جمله متن مذکور را در جای دیگری نظاره‌گر باشیم. همچنین در صدد آنیم بدانیم‌که تجلی به چه معنایی است؟ و تجلی که امری مینوی است در متن مذکور مزدیسنا چگونه مطرح شده است؟ از آنجا که نوشته حاضر به اصل تداوم و پیوستگی سنّت مزدیسنا نظر دارد، مقوله‌ی تجلی اقانیم نور یا امشاسپندان را نیز در سرچشمه آن یعنی گاهان زرتشت جستجو می‌کند.