آسیب شناسی آموزش تاریخ در آموزش و پرورش و دانشگاه‌ها

آموزش و پرورش دردوران غیر رسمی به پیدایش انسان برمی گردد و به قول کانت بشر تنها با تعلیم و تربیت می تواندآدم شود و آدمی چیزی جز آنچه تربیت از او می سازد نیست . با نگاهی به پیشینه فرهنگ و تمدن بشری ، زمانی که غرب در قرون وسطی به سر می برد وهمه جا را سیاهی و جهالت فرا گرفته بود دانشمندانی چون ابوریحان بیرونی ، ابن سینا ، رازی ، غزالی و ابن هیثم و.. مشعلداران علم و دانش بودند و این درخشندگی از سویی ناشی از نوعی یادگیری پژوهش محور و مستقل و از سوی دیگر از قدرت تلفیق علم و دین بود. هدف اصلی این پژوهش آسیب شناسی آموزش تاریخ در آموزش و پرورش و دانشگاه‌ها تدوین گردیده است. بررسی چالشهای پیش روی آموزش و پرورش در دنیای معاصر بیانگر این حقیقت است که آموزش وپرورش در هر برهه از زمان ویژگیها و اختصاصات مخصوص به خود را دارد. تنوع نیازهای دانشجویان در دنیای فراصنعتی و لزوم توجه به آنها نیازبه یک همگرایی وسیع در سه سطح اساسی اجتماع، خانواده، و دانشگاه دارد. براساس همین رویکرد دانشگاه به عنوان کانون حقیقی تشخیص، تدوین و کاربرد نیازها در زندگی روزمره اجتماعی افراد را برعهده دارد. توقع و انتظارات احاد مردمان جامعه این است که دستگاه مدعی آموزش وپرورش بتواند با آموزش و پرورش فرزندان (کودکان و نوجوانان) نیازهای سطوح مختلف جامعه از لحاظ فرهنگی، سیاسی، اجتماعی، اقتصادی برآورد نماید. جایگاه سنتی آموزش تاریخ در نظام آموزشی ایران، در مسیر انتقال به شیوه ی نوین و امروزی، دچار فراز و فرودهایی شده است. این انتقال گرچه در بسیاری از کشورها (به ویژه کشورهای جهان سوم ) هم کُند و فاقد چشم انداز است، اما مقایسه ی روش های آموزش تاریخ در نظام آموزشی ایران (آموزش و پرورش تا آموزش عالی ) بدون تردید به شاخص ها و عواملی وابسته است که این شاخص ها در هریک از کشورهای جهان متنوع و بعضاً متضاد است. در این نوشتار بر آنیم که تعدادی از این شیوه های آموزشی را با هم مقایسه کنیم. آموزش وپرورش براساس فلسفه ذاتی خود وظیفه حفظ، انتقال وگسترش میراث فرهنگی جامعه را بر عهده دارد توفیق و شکست برنامه های توسعه در ابعاد مختلف در سایه تلاش و مساعدت معلمان بطور خاص و مردمان یک جامعه بطور عام بستگی دارد.