ادبیات عامیانه و کاربرد آن در آموزش تاریخ

آموزش و تدریس تاریخ با توجه به ضرورت ها و همچنین تحولات اجتماعی نیازمند بهره گیری از منابع و شیوه های متنوعی می-باشد که ادبیات عامه یکی از این عرصه ها است. آنچه که به عنوان ادبیات عامه از آن یاد می شود شامل طیف وسیعی از دانش ها و معارف عامه از جمله قصه ها، افسانه ها، آوازها، ترانه ها، مثل ها، معماها، متلک ها، سنت های شفاهی، اعتقادات و اوهام، پیشگویی راجع به وقت، نجوم، تاریخ طبیعی، گاهنامه، سنگ شناسی و جانورشناسی، آداب و رسوم و زندگی عمومی است. یافته های ادبیات عامه به دلیل ماهیت ساده و صریح آن می تواند راهگشای تدریس تاریخ در مدارس که با خستگی و بی انگیزه بودن دانش آموزان مواجه است باشد. پژوهش حاضر در پی پاسخ به این پرسش است که چگونه می توان با استفاده از ادبیات عامه تدریس موثری در درس تاریخ داشت؟برای پاسخ به این پرسش با روش تاریخی و به شیوه بررسی موردی پنج داستان سمک عیار، حسین کرد شبستری، کلثوم ننه، حاجی بابای اصفهانی و امیر ارسلان نامدار بررسی شده و اهمیت این متون و شیوه استفاده از آن در تدریس تاریخ واکاوی شده است.