علم موسیقی و شناخت سازها در تمدن اسلامی - ایرانی

به سختی می توان ادعا کرد که کشوری یا منطقه ای در هنر و موسیقی نسبت به کشور دیگری یا منطقه دیگری تقدم یا تاخر داشته باشد. اما در این که ایرانیان و رومیان در میان اولین مناطق جهان در آشنایی با هنر باشند، هیچ پژوهشگری شک ندارد. قبل از آشنایی اعراب مسلمان با هنر در این دو کشور سنت های هنری چندین صد ساله وجود داشت. تنها هنر قابل اعتنا در بین اعراب مسلمان شعر و سرود بود. بدون شک هنر اسلامی امروز دستان خود را بر شانه های هنر و هنرمندان ایرایی، رومی، مصری و یونانی گذاشته است. عنصر ایرانی در رشد و اعتلای هنر اسلامی سهم بیشتری نسبت به دیگر ملت ها دارد. هنر اسلامی در ساخت مدارس، منازل، مساجد، مقابر متجلی شد. و در دوره هایی از تاریخ اسلامی از جمله حکومت صفویان رشد چشمگیری داشت. در این میان موسیقی علیرغم اختلاف نظرهای فقهی جایگاه خودش را پیدا کرد. در سال های حکومت شاه عباس اول، پادشاه هنر دوست، موسیقی با توجه به علاقه او به این هنر جلوه ای خاص یافت و نوازندگان با آرامش بیشتری به نواختن آلات موسیقی می پرداختند. پژوهش حاضر با روش توصیفی - تحلیلی و با تکیه بر منابع کتابخانه ای و استفاده از متون تاریخی تلاش می کند با بررسی وضعیت موسیقی در تمدن اسلامی- ایرانی، گریزی هم به سازهای زهی بزند و رشد و تطور آن را در این دوره بررسی کند.