جستاری بر باز زنده سازی و مرمت خانه های دوره ی پهلوی با تاکید بر ایجاد اقامتگاه بوم گردی (نمونه موردی: خانه ی میرآخورلی گرمسار)

داشته های معماری بومی ایران حاصل دسترنج معماران گذشته و ایده ها و اصول متفکرانه ی مهندسی ایرانی است و حفظ و نگهداری از آنان بر عهده جامعه امروز است . امروزه بافت تاریخی شهرها بدلیل فرسودگی بناها ،ساختار کهن ومشکلات زیرساختی موجود ،رو به انحطاط است و برای رفع آن ، طرح هایی همچون به سازی و باز زنده سازی بنای تاریخی به مرحله اجرا می رسد؛ با این وجود نمونه ای از نگهداری درست و راهکاری سودمند برای صیانت معماری بومی و انتقال این مهم به نسل های آینده ، احیای ابنیه تاریخی و تعریفی از یک کاربری جدید در بنا است . این امر سبب آن شده که بنای کهن با کاربری جدید علاوه بر رفع نیاز مردم ، روح تاریخی و اصالت خود را حفظ کند چرا که حفظ اصالت بنای گذشته حفظ فرهنگ و هنر مردم امروز است. از آنجاییکه یکی از بحث های مهم معماری ، خانه ها هستند که به عنوان محل سکونت سهم بسزایی در ایجاد آرامش ساکنین آن دارند در این مقاله به بررسی نمونه ای ارزشمند از معماری خانه ها ی گرمسار که متعلق به دوره ی پهلوی است میپردازیم. این پژوهش به سابقه تاریخی، روند شکل گیری ، تحلیل معماری و معرفی جزییات پلان خانه میرآخورلی میپردازد و در نتیجه به این مهم دست می یابیم که احیای ابنیه تاریخی شالوده ی فرهنگی و معماری غنی گذشته را سرشار از ارزشی مجدد میکند.