اندیشه های دیکانستراکتیویسم و بررسی آن در آثار معماران

هنر معماری در هر دوره از تاریخ نشان گر فرهنگ و شرایط زندگی آدمی است. همزمان با تحولات فکری که در قرن اخیر اتفاق افتاده، معماری نیز تغییرات بسیاری داشته است که تعدد سبک های به وجودآمده بیانگر این مسئله است. هر فکر تازه ای سبکی جدید در معماری آغاز کرده است. یکی از مکتب های اخیر فلسفی که برمعماری اثر فراوان داشته تفکر دیکانستراکشن است که تغییرات عظیمی در زمینه های مختلف از جمله ساختاری و زیبایی شناسی در معماری به وجودآورده است. دیکانستراکشن رویکردی فلسفی به معماری است. ریشه های تولد آن را می توان در ساختارگرایی و پساساختارگرایی دید. حدود بیست سال پس از انتشار نخستین کتاب های فلسفی ژاک دریدا، اندیشه های وی، توسط معماران و منتقدان معماری توجه و دنبال شد و اولین معماری که این نظریه را وارد معماری کرد پیتر آیزنمن بود. این سبک با ساختارشکنی کالبد و آوردن ابهامات و تناقضاتی در بنا سعی دارد تا معنای یکسان به همه ی بینندگان تحمیل نکند و هر شخص برداشت شخصی و متفاوت خود را از کالبد بنا داشته باشد. این روند فکری نتیجه ی بسیار مهم و تکان دهنده ای داشت و آن پیروی نکردن از یک اصل و ایده ی غالب بود. در پی چنین رخدادی معماری دچار سردرگمی بزرگی شد، مرزها شکسته شد، فراروایت ها از بین رفت، نگرش های چندوجهی و چندمعنایی به ظهور سبکی از معماری به نام دیکانستراکشن و به تبع آن فولدینگ دامن زد. برنارد چومی، پیتر آیزنمن، دنیل لیبسکیند از معماران مطرح این مکتب هستند. هرکدام از این معماران با ایده ای متفاوت از سبک دیکانستراکشن بهره برده اند که اثرات زیادی بر معماری عصر حاضر داشته اند. در این مقاله به روش مطالعات کتابخانه ای و مرور ادبیات موضوع به بررسی اندیشه های ژاک دریدا به عنوان پایه گذار فلسفی این مکتب و سپس آشنایی با نظریه ی معماران مذکور و آثار معماری برتر آنها می پردازیم.