بررسی شناخت تاریخی مقرنس و نحوه استفاده از آن

یکی از الگوهای اصیل و کهن در معماری ایران مقرنس است که در دوره های مختلف با شناخت آن توسط معماران ایرانی به تکامل رسیده و به شکلهای متفاوتی اجرا شده است. مقرنس اساساً یک هنر تزیینی هندسی است که هدف تزیینی آن در درجه اول ایجاد سایه روشن و القاء خطوط و در درجه دوم فراهم نمودن سطوح بیشتر برای اجرای تزئینات ظریف تری موزاییک کاری و نقاشی می باشد .هدف این پژوهش بررسی شناخت مقرنس در دوره های ، گچبری ، هم چون آجر چینی تاریخی قبل و بعد از اسلام و نیز به لحاظ کارکرد و زیبایی مورد بررسی قرارگرفته وبیشترین کاربرد مقرنس در کدام بناهااست وبیشتر درکدام قسمت بناها کاربرده شده است.این تحقیق با روش توصیفی _ تطبیقی و ابزار کار به صورت اسنادی انجام شده است .نتایج حاصل شده نشان می دهد که بیشترین کاربرد مقرنس در مساجد بوده و سرد ،محراب و گنبد به ترتیب محل هایی بوده که بیشترین مقرنس ها درآنهابکار رفته است.